Je weet het pas als je het mist

Je weet het pas als je het mist…

Inzichtbericht met nieuwe mogelijkheden voor jou!

Hé mooi mens,

Tijd voor een nieuw Act2B… Inzichtbericht! De hoogste tijd om wat inzichten in de wereld te zetten. Vooral ook om kennis te geven van nieuwe ontwikkelingen en mogelijkheden voor jou.

Hoe het zo is gekomen

Het is augustus 2020 als er in mijn leven plots ingrijpende zaken binnensluipen. Nu heb ik eerder met ingrijpende situaties te maken gehad en al die keren heb ik uiteindelijk wel goed doorstaan. Dat zijn ook de situaties die je de lessen leren waar je levenswijsheid mee opbouwt. Mijn  professionele achtergrond en persoonlijke kwaliteiten zijn daarin uiteraard ook altijd helpend geweest. Toch bleek de impact nu anders. De veelheid aan zaken die in een korte periode op mij afkwam op gebied van mijn eigen gezondheid en die van naasten, noodgedwongen professionele afwegingen en het verdrietige verlies van dierbaren maakte het behoorlijk complex.

Tijdens dit gehele proces heb ik van onverwacht veel mensen liefdevolle hulp, aandacht en ondersteuning mogen ervaren. Ook vakgenoten stonden steeds standby om ondersteuning te bieden. Dat was ongelooflijk helpend in een zeer lastige periode. Écht zo fijn om dát te mogen beleven en waar ik ook enorm dankbaar voor ben!

Hoe fijn, steunend en geruststellend de meeste handreikingen en gesprekken ook waren, toch bleef er steeds een drukkend gevoel knagen. Een sterke behoefte om mijn verhaal te doen zonder dat er oordelen, oplossingen, oefeningen of acties werden aangedragen. Een mogelijkheid om mijn hart te luchten, een luisterend oor te vinden voor al die ontzettend indringende, en soms tegenstrijdige, gevoelens en gedachten die ik (voor mijn gevoel) zeer lastig kon delen met anderen. Hoe fijn zou het zijn om met iemand te kunnen praten over mijn gedachten, mijn angsten, mijn twijfels of gewoon diepere levensvragen. Ruimte vinden voor mijn ingeslikte verdriet. Zomaar een open gesprek, al pratend onderzoekend bij mijzelf of gespiegeld door een ander, zonder dat het gesprek een uitkomst zou moeten hebben.

Ik had vooral behoefte aan een luisterend oor van iemand met verdiepend inzicht, zonder oordeel en zonder taboes. Iemand die niet verbonden was met mijn persoonlijke kring of die de thema’s oplossingsgericht zou benaderen. Het beeld van een gebeds- of meditatiecentrum kwam steeds bij mij op, als plek waar je de ruimte en een oordeelsvrij gesprek zou kunnen vinden met ruimte voor diepere verkenning. Niet gebonden aan een specifiek spiritueel of religieus kader, maar wel met alle ruimte voor vragen vanuit zo’n perspectief. Ik realiseerde me dat dát voor mij als een gemis voelde. Iets waar anderen ongetwijfeld ook mee te maken hebben, zeker als je kijkt naar het toegenomen beroep dat op bijvoorbeeld telefonische hulplijnen wordt gedaan.

Ik vroeg me af waarom niemand iets deed …

Toen ik weer langzaam de draad van mijn leven en werk kon gaan oppakken, herinnerde ik mij de Omdenken-quote ‘Ik vroeg me af waarom niemand iets deed. Toen realiseerde ik me dat ikzelf iemand ben.’ Een inzicht dat ik kon inzetten ten dienste van anderen. Het werd tijd om dat, wat ik zelf zo gemist had, voor anderen mogelijk te maken. En zó werd de mogelijkheid van Een Ongewoon Goed Gesprek geboren. Lees er hier meer over.

Een Ongewoon Goed Gesprek is er voor jou als je …

  • Op zoek bent naar de zin der dingen, van het leven, jouw relatie of werk
  • Een bezwaard hart hebt of troost zoekt
  • Een verhaal hebt dat je nog met niemand hebt durven/kunnen delen
  • Twijfels of plaaggedachten hebt
  • Zonder belemmering jouw hart wilt luchten
  • Ruimte wilt maken in je hoofd, om weer vrij te ademen en keuzes te maken
  • Het verlangen van je ziel wil onderzoeken of de ruimte wil geven.

Een Ongewoon Goed Gesprek is bedoeld om je ziel te laten spreken, kracht te vinden en met een opgeruimd hoofd keuzes vanuit je hart te kunnen maken.

Een Ongewoon Goed Gesprek is verhelderend, confronterend, spiegelend, versterkend, ruimte makend, spiritueel voor wie dat wil en zingevend voor wie dat zoekt.

Voor jou … een Ongewoon Goed Gesprek of alleen een luisterend oor als jij dat zoekt. Wil je meer weten of direct een afspraak maken, klik dan hier en laat een berichtje achter. Ik neem dan zo snel als mogelijk persoonlijk contact met je op.

Uiteraard mag je me ook gewoon mailen of bellen, zie onderstaande contactgegevens.

Goed om te weten dat je 24/7 jouw bericht kunt achterlaten en ik doorgaans binnen 24 uur reageer.

Sabine Alders-du Bosc/09-07-2021

Laten we het eens over verwachtingen hebben – Praktijkvoorbeelden

Laten we het eens over verwachtingen hebben …

Praktijkvoorbeelden uit de afgelopen periode

Laten we het eens over verwachtingen hebben. Misschien is het wel een mooi moment. Juist in deze periode nu we wat lucht lijken te krijgen na bijna 1,5 jaar, waarin bijna niets meer verliep zoals we verwacht hadden.

Verwachtingen, hmmm … Gekke dingen die verwachtingen. Sommigen menen dat je ze beter niet kunt hebben. Anderen menen dat het vrijwel altijd tot teleurstellingen leidt. Weer anderen weten dat verwachtingen met het leven verweven zijn. Verwachtingen hebben nogal wat impact op allerlei aspecten van ons leven.

Om even in te komen eerst wat vragen over verwachtingen:

  • Wat verwacht jij? Van wie en wanneer en waarom?
  • Wat mág je eigenlijk verwachten? En weet die ander dat jij iets verwacht?
  • Ben jij je bewust wat je allemaal verwacht van jezelf, van anderen, van het leven?

Zomaar een greep uit een heel scala aan vragen die je rondom verwachtingen zou kunnen stellen. Je kunt ze loslaten op heel veel aspecten van ons bestaan. In het klein in de dagelijkse dingen, verwachtingen rondom relaties, familie, werk, de boodschappen en dergelijke. Of verwachtingen die te maken hebben met grotere zaken als  de overheid, de samenleving of de wereldorde. Of nog groter zoals het universum of God.

Onbewust hebben we verwachtingen over van alles. Dat is maar goed ook, want in mijn zienswijze geven verwachtingen richting aan de manier waarop we het leven vormgeven. Zowel in positieve als in negatieve zin. Aan de uiteinden van verwachtingen vinden we enerzijds diepe teleurstellingen én anderzijds ruim overtroffen verwachtingen. Uiteraard zouden we de ene kant van die uitersten liever voorkomen, want wie zit er nu te wachten op diepe teleurstellingen? Soms is een teleurstelling zó overweldigend dat het je helemaal gaat beheersen. Zelfs zo dat je in het geheel niet meer door hebt wélke, sterker nog dát je verwachtingen had. En trouwens, als je dat wel al van jezelf zou weten, dan zijn jouw verwachtingen vrijwel altijd uiterst logisch en realistisch en het niet uitkomen daarvan is dan ook altijd ‘de schuld’ van de ander.

Kijk eens naar de afgelopen periode, waarin Covid-19 de wereld, maar vooral ons individuele leven flink op z’n kop heeft gezet. Had jij dat verwacht? Had jij verwacht dat vele mensen in ons land op enig moment letterlijk op zouden staan, naar buiten zouden gaan om hard te klappen voor alle zorgmedewerkers? Had jij verwacht dat een groot deel van diezelfde mensen een jaar later dat enthousiasme en die prachtige support alweer vergeten zouden zijn? Sterker nog, dat sommigen zelfs zouden mopperen op de zorg en het geloof in de zorg verloren hadden. Had jij dat verwacht?

Toen de corona-golf zich over de wereld uitrolde wisten we in het geheel niet wát te verwachten. Kennelijk hadden mensen wereldwijd toch wel de verwachtingen dat er íemand zou zijn, op z’n minst ergens op de wereld een instantie, die precies wist hoe te handelen, wat te doen en dat het dan wel snel gefikst zou zijn. Wat doe je als je in een onbekende situatie bent, dan zoek je houvast en je verwacht dat er altijd wel ergens hulp vandaan zal komen. Niet zo gek als je ziet hoezeer wij vertrouwen op rationele kennis en technologie, de aanname is dan ook gemakkelijk dat daar wel snel een oplossing vandaan zal komen. Maar ja, bij ingrijpende nieuwe zaken moeten zelfs de knapste koppen ook slagen maken en zijn dingen niet zomaar even opgelost. Verwachtingsvol keek iedereen naar leiders en regeringen, daar mochten oplossingen vandaan komen. Over verwachtingen gesproken …

Je kunt je vast nog herinneren hoe de stemming was toen de eerste Covid-golf over ons heen spoelde. Uiteraard de eerste schrik, maar tegelijk de stemming van ‘met elkaar de schouders eronder’.  Er ontstonden uiterst creatieve en hartverwarmende initiatieven in een wonderlijke sfeer van saamhorigheid. Op dat moment wisten we met elkaar nogal eens de algemene verwachtingen te overtreffen. Voor zover je voor zo’n situatie überhaupt verwachtingen kan hebben. Ook de informatie en adviezen van mensen met kennis van zaken werd redelijk goed geaccepteerd en opgevolgd. We zetten met elkaar onze beste beentjes voor, overduidelijk met de verwachting dat we het virus zo snel uit konden bannen.

Dat leek te lukken. De beelden die getoond werden van de zieken waren overtuigend, de berichten vanuit de ziekenhuizen werden dagelijks gevolgd, de maatregelen werden grotendeels goed opgevolgd. Dit alles met de gedachte dat het dan snel voorbij zou zijn. Toen kwamen de mooie maanden én de versoepelingen en inderdaad zakte de besmettingsgraad. Dit voldeed aan het algemene idee als beloning van alle inzet. Oké, er waren waarschuwingen dat het nog niet over was en dat zich nieuwe varianten aandienden, maar ja het ging zo goed en dan verwacht je niet dat het nóg erger zou kunnen.

Het wérd erger. Niet alleen het aantal mensen dat ernstig ziek werd, maar ook de maatregelen om overbelasting van ons medisch systeem te voorkomen werden heel veel strikter én langduriger. Dat het zó lang zou duren en dat de beperkingen zo’n druk zouden leggen op ons sociaal maatschappelijk functioneren, dát oversteeg in negatieve zin de verwachtingen van een toenemend aantal mensen. Onduidelijke berichtgeving deed daar geen goed aan. Dát was niet wat de bevolking had verwacht en daarmee groeide ook steeds meer twijfels en teleurstelling. Maatregelen en juistheid van informatie werden steeds meer ter discussie gesteld. De verwachting dat het virus onder controle te krijgen was kon (nog) niet waargemaakt worden. Bijzonder genoeg leidde dat vooral tot teleurstelling in al die instanties die niet meer de zekerheid en duidelijkheid konden geven waar ieder zo op hoopte. De teleurstelling en het niet waarmaken van verwachtingen bleek voedingsbodem voor angst en opkomende geluiden van weerstand, tegendraadsheid, vermoedens van snode plannen en een flinke dosis wantrouwen.

In de tweede coronagolf werden teleurstellingen de basis voor wantrouwen en verdeeldheid in de samenleving, wat in de derde golf versterkt werd. Hiermee werd de teleurstelling een verwachting op zich. Mondkapjes waarvan niemand wist of ze nou eigenlijk wel of niet hielpen, vaccins die niet geleverd werden en andere ineens weer wel en soms onverwachte (al weet je hier eigenlijk niet wát te verwachten) bijwerkingen vertoonden. Elk vermoeden van wanbeleid, slordigheid of onzekerheid sloot aan bij de verwachting dat zaken niet juist of rechtmatig verliepen. Evenzeer geldt dat voor de verwachting over de impact van het virus en de ‘verlossing’ die het vaccin zou brengen. In dat licht werd elke ontwikkeling een bewijs dat door de bril van de verwachting gezien werd. Je ziet wat je verwacht te zien, wanneer de focus op de verwachting ligt. Dat laat geen ruimte voor een open blik, de verwachting wordt een overtuiging en al het andere wordt hierdoor gekleurd.

En nu lijkt het erop dat we ons langzaam uit de greep van de derde Covid-19 golf losmaken. Het voelt een beetje als een raar fenomeen, als ik zo om me heen luister lijken er geen verwachtingen meer te zijn. Gaat het deze keer wel goedkomen? Kunnen we de dreiging nu toch keren? Ik signaleer nauwelijks berichten over de verwachting dat het nú toch lukt, behalve dat wat we kunnen opmaken uit de versoepeling van de maatregelen. Ik signaleer ook nauwelijks teleurstellingen over het feit dat het tij nu toch lijkt te gaan keren, al dan niet gelinkt aan de teleurstelling dat de verantwoordelijken het ondanks alle hick-ups misschien toch wel goed hadden. Of houdt iedereen zijn adem in tot de zaak echt onder controle is of het tegendeel bewezen kan worden?

Nog even terug naar het begin van deze tekst. Ik schreef: Gekke dingen die verwachtingen. Om even in te komen eerst wat vragen over verwachtingen:

  • Wat verwacht jij? Van wie en wanneer en waarom?
  • Wat mág je eigenlijk verwachten? En weet die ander dat jij iets verwacht?
  • Ben jij je bewust wat je allemaal verwacht van jezelf, van anderen, van het leven?

Als we onszelf en elkaar bovenstaande vragen eens zouden stellen, hoe kijk jij dan terug op zo’n 1,5 jaar corona-wereld? Had jij verwachtingen toen dit allemaal begon en was jij je bewust wat je van jezelf en van anderen verwachtte? Had jij enig idee wat je in zo’n situatie mócht of kon verwachten?

En dan, stel dat we inderdaad nu die dreiging de tent uit kunnen werken of op z’n minst beheersbaar kunnen maken, wat verwacht jij dan nu verder van jezelf en anderen? Kan je die verwachtingen vanaf nu gaan managen, zodat je teleurstellingen kunt voorkomen?

Ik weet dat het zijn nogal wat vragen waarop het antwoord niet pasklaar ligt te wachten. Toch hoop ik dat de voorbeelden van de ervaringen van de afgelopen tijd je een idee hebben gegeven over de impact van verwachtingen. Begin met je bewust te worden dát je verwachtingen hebt t.a.v. heel veel zaken. Duidelijke aanwijzingen liggen vaak al in de ervaring van teleurstellingen, omdat deze altijd een gevolg van verwachtingen zijn. Teleurstellingen horen bij het leven, ze dragen bij aan onze groei en zorgen dat we onze creativiteit benutten en oplossingen vinden. Toch zijn teleurstellingen in belangrijke mate te voorkomen door ons bewust te worden van de verwachtingen die we hebben en die met onszelf en anderen af te stemmen. Als we elkaar die handreiking doen, in grote en in kleine zaken, dán kunnen we de wereld een beetje mooier en minder gecompliceerd maken.

Sabine Alders-du Bosc/21-6-2021

Corona-moe en best een beetje trots

Corona-moe en bést een beetje trots

Rare combinatie zul je misschien denken over bovenstaande titel. Klopt is ook best een rare combinatie. Dat vraagt enige uitleg.

Afgelopen periode hoorde ik van verschillende mensen dat ze, ondanks al hun positiviteit en krachtige persoonlijkheid, toch best last kregen van de gehele corona-situatie. En dan doelden ze met name op de impact van de maatregelen en de toestanden in de maatschappij. Zelfs zo erg, dat het langzaamaan allerlei fysieke en mentale klachten teweeg leek te gaan brengen.

Ik had de pech in oktober vorig jaar een flinke COVID-19 besmetting op te lopen. Helaas was de impact daarvan dusdanig groot, dat ik nu nog aan het herstellen ben. Dit gebeurde direct aansluitend op een flinke beenoperatie, waardoor ik ook nauwelijks kon lopen. En tot overmaat van ramp bleek mijn echtgenoot en mantelzorger ook besmet met COVID-19 en belande hij langdurige in het ziekenhuis.  Dat betekende dat mijn werk en studie stopte als met een flinke ruk aan een noodrem. Mijn sociale leven ging per direct volledig over op strikte isolatie.  Ik was me bewust van alle deprimerende demonen die op de loer lagen en besloot me hoe dan ook in te zetten om de situatie met zoveel mogelijk positiviteit te blijven benaderen. Dat ging niet elke dag even gemakkelijk, maar ik hield me vast aan de mogelijkheden die ik had en zélf kon creëren om de situatie draaglijk te houden. Die inzet, van elke dag een taak om te zoeken naar iets dat voor een positieve impuls kon zorgen, heeft ertoe bijgedragen dat ik die heel lastige periode goed ben doorgekomen.

Toen ik dan ook de verzuchtingen van anderen hoorde over de effecten van alle corona-toestanden op hun welzijn, inspireerde me dat tot het schrijven van een blog. Wat begon als een spontaan stukje met als titel ‘Corona-moe of ander gedoe’ groeide echter uit tot een serieus artikel dat niet meer paste in een blog. Zo bleek, over positief en optimistisch blijven in lastige tijden valt toch best wel wat te schrijven. Op aanraden van mijn dochters stuurde ik het artikel naar enkele tijdschriften, waarop het blad The Optimist direct met enthousiaste interesse reageerde.

The Optimist is een tijdschrift dat zich inzet voor het brengen van positief nieuws om actief bij te dragen aan een betere wereld. En deze maand is er gestart met The Optimist Movement, een initiatief waar mijn hart een sprongetje voor maakt.

Om een lang verhaal kort te maken … Het werd geen artikel in het blad, maar een serieus e-book als bijlage voor The Optimist Movement. En dus, ben jij klaar met corona of kun je wel wat tips gebruiken om je beter te voelen? Kijk dan eens op https://theoptimist.nl/shop/boeken/e-books/tips-om-je-beter-te-voelen/

En ben jij toe aan een positiever geluid in de media? Ben jij toe aan artikelen met diepgang die je aansporen om actief en met meer optimisme in de wereld te staan? Dan is het misschien wel iets voor jou om deel te worden van The Optimist Movement. Kijk maar eens op https://www.theoptimistmovement.com/

Ik ben in elk geval trots dat ik misschien wel een héél klein beetje heb mogen bijdragen aan wat optimisme in Nederland. 😊

De corona-maatregelen versoepelen langzaam, dat mag voor velen een opluchting zijn. Toch kan de impact van corona en/of de maatregelen je nog hinderen.

Ben jij corona-moe of heb je ander gedoe en is het lastig om optimistisch in het leven te blijven staan? Ik bied je graag een lichtpuntje met een vrijblijvend Ongewoon Goed Gesprek. Schroom niet en klik hier.

♡ Sabine Alders-du Bosc/ACT2B…

28-04-2021

Over verwachtingen gesproken – Deel 2

Op weg in het jaar 2021  –  Maart 2021

Hoop doet leven

Wie naar het verleden kijkt, staat met zijn rug naar de toekomst

In mijn vorige Inzichtbericht schreef ik over de terugblik vanuit 2019 naar het nieuwe jaar. En toen kwam 2020. Precies zoals verwacht, alleen werd het een jaar dat alle verwachtingen te buiten ging. De meesten van ons begonnen hoopvol, maar al snel veranderde de wereld. Wat zijn we geschrokken van die onbekende vijand! En wat hebben we met z’n allen een boel creativiteit en medemenselijkheid getoond! In de eerste fase.

Na een periode met wat nieuwe ruimte. werden we opnieuw flink teruggefloten. Veel aanvullende maatregelen moesten zo rigoureus mogelijk dat bedreigende virus indammen. Dat verliep niet zo snel als gehoopt. Wat wel snel opliep was de weerstand tegen regels die vaak niet meer heel logisch leken. Moedeloosheid, wantrouwen en polariteit namen toe. We kregen het in toenemende mate benauwd van elkaar, met elkaar en door elkaar. Hoe lastig is het om in onzekerheid en onwetendheid in vertrouwen overeind te blijven als je geen eindpunt ziet? Zo anders dan in het voorjaar, dat gekenmerkt werd door ‘samen er het beste van maken’, werd het najaar gekenmerkt door oplopende spanning, boosheid, onbegrip, steeds grimmiger verhalen en toenemende verdeeldheid. En dat alles werd versterkt door het ontmoedigende gegeven dat er aan het einde van het jaar nog geen concrete eindstreep in zicht was van al het gedoe.

Op weg naar de toekomst

Ondertussen werd gezocht naar middelen en oplossingen om de dreiging in te dammen. Als we al dachten dat we daar manieren voor gevonden hadden, dan ontstonden er vertragingen en werden we verrast door onrust stokende varianten. Media en talkshows die dagelijks extra schepjes zorgen opwierpen. En dat letterlijk in de donkerste dagen van het jaar, terwijl het juist heel sfeervolle dagen zouden moeten zijn. Pffff …. Dat doet wat met ons mensen. In de aanloop naar 2021 schreef ik …

Méns wat is het donker! Ik zie geen hand voor ogen. Nou ja, een beetje schemerlicht in de verte. Ik sta stil, veiliger anders val ik. Ik verzet geen stáp meer zolang ik geen idee heb waar ik ben of waar ik heen moet. Stilstaan en naar het verre lichtje kijken, dát is wat overblijft.

Best koud zo stilstaan in het donker én eng. Ik hoor van alles, maar zie niets en heb geen idee of ik me zorgen moet maken of iets moet ondernemen. Hoe langer ik hier sta, hoe enger ik het vind worden. Zal ik dan? …. Zal ik dan toch maar gaan bewegen? Maar waarheen en hoe, ik zie niks?

Ik kijk naar het schemerlicht in de verte, dat nu de donkerte lijkt te kleuren. Eén voet plaatst zich voor de andere, voorzichtig aftastend op zoek naar een plek om gewicht te dragen. Dat voelt stevig en beter dan het stramme stilstaan. De volgende voet volgt op dezelfde wijze. En dan opnieuw, maar met meer moed en vertrouwen dat het kan. De duisternis lijkt te wijken en het licht voelt dichterbij. Langzaam, maar vastberaden vinden mijn voeten de weg naar het schijnsel dat voorzichtig aan lijkt op te gloeien. Op de scheidslijn van het donker en het licht tekent zich een gestalte af, bij elke stap worden de contouren duidelijker. Dan zie ik haar, standvastig en vastberaden, niet van plan om te wijken voor wat niet zuiver is. Zij wijst, wenkt. Met mijn blik op haar gericht overwin ik de donkerte door het licht. Zij pakt mij bij de hand en fluistert “Houd mij maar goed vast, mijn naam is Hoop.” ©Sabine Alders-du Bosc/december 2020

Nu zijn we in de derde maand van het jaar 2021 beland, bijna geruisloos en een beetje met ingehouden adem. We kregen een jaar dat we niet hadden verwacht. Ik zeker niet. We zijn een nieuw jaar ingestapt waarin verwachtingen nog flink gemanaged zullen moeten worden. Zeker in het grote geheel, maar ongetwijfeld ook in ieders eigen leven. Wie kijkt naar het verleden staat met zijn rug naar de toekomst. En dus nu … op weg naar de toekomst!

Hoop doet leven

Wat de wereld nu vooral nodig heeft is hoop, want hoop doet leven. Hoop is de stip op de horizon waar je naartoe beweegt. Hoop geeft moed en veerkracht. Hoop is geen vastgeketende verwachting, maar biedt ruimte aan de vorm van de uitkomst. Hoop is niet iets buiten jouzelf, het komt van binnenuit. Er is dan ook niemand die jou de hoop kan ontnemen als jij dat zelf niet laat gebeuren. En natuurlijk zijn er situaties die uitzichtloos lijken, maar de geschiedenis leert dat er altijd weer mensen zijn die vanuit hun hoop op beter boven de situatie uitstijgen. En als meerdere mensen dezelfde hoop koesteren dan ontstaat er een beweging! Een beweging die verandering mogelijk maakt. Dan pak je vanuit jezelf en in gezamenlijkheid zaken aan vanuit de verwachting dat jouw inspanning ertoe zal doen.

Persoonlijk koester ik de hoop dat alle turbulentie die deze tijd teweegbrengt leidt tot meer bewustwording en een betere samenleving. Bewuster omgaan met elkaar en vooral met onze leefomgeving. Van mijzelf verwacht ik dat ik alles zal doen wat binnen mijn vermogen ligt om daaraan bij te dragen.

En hoe is dat voor jou, wat hoop jij voor dit jaar voor jezelf of anderen? Welke verwachtingen heb jij van dit jaar? En vooral … wat verwacht jij van jezelf om van 2021 een beter jaar te maken? 

Geweldig als jij dat zou willen delen. Ik kijk uit naar jouw reactie.

Wat nu als jij bang bent de hoop te verliezen of zo’n beetje klem zit tussen verwachtingen? Ik bied je graag een lichtpuntje op weg naar de toekomst met een ongewoon goed gesprek om van 2021 jouw beste jaar ooit te maken. Schroom niet en klik hier voor een vrijblijvend gesprek.

♡ Sabine Alders-du Bosc/ACT2B…

 

Hoe is dat voor jou? Ben jij één van hen die wéten en die in staat zijn het vertrouwen te bewaren?

Hoe ga jij om met onzekerheid en verdriet? Hoe blijf jij overeind in een onzekere wereld?

Ik hoop dat jij jouw visie of ervaring wilt delen!

En heeft onzekerheid jou in zijn greep … voel je dan vrij en benader mij voor een ongewoon goed gesprek. Zo gepland, geef me gewoon een berichtje via www.act2b.nl/contact

Feel free to act to be the bést You can be!

Sabine Alders-du Bosc/ACT2B…

11-03-2021

Over verwachtingen gesproken – Deel 1

Op weg in het jaar 2021  –  Februari 2021

Over verwachtingen gesproken …. Deel 1

Terugblik

De overgang van een oud naar nieuw jaar is voor mij typisch zo’n mijmermoment, dan is mijmeren over verwachtingen ook onvermijdelijk. Van mijzelf kan ik zeggen dat ik vooral een mens van het hier en nu ben, vanuit de overtuiging dat vandaag het fundament voor de toekomst is. Zoals Godfried Bomans (voor wie hem niet kent, hij was ooit een zeer Bekende Nederlander} ooit zei: Geschiedenis is het heden, gezien door de toekomst.

Ankerpunt

Een ankerpunt in tijd voor mij is onder andere het schrijven van een eindejaarsgedachte, in één of andere vorm is dit vaak de basis voor de tekst op de jaarlijkse kerstkaart. Dat nodigt ook uit tot terugkijken naar de mijmeringen van het vorig jaar. Daarin liggen veelal de inzichten van dat jaar verweven én een boodschap, een wens voor de tijd die komen gaat. Meer dan ooit nodigde 2020 uit tot een vooruitzicht op het nieuwe jaar 2021 én op een terugblik op het afgelopen jaar.

Woorden van 2019 op weg naar 2020

En zo keek ik eerst naar de woorden die eind 2019 via mijn pen en computer de weg naar het papier vonden. Bijzonder genoeg ontstonden toen twéé teksten, een stukje poëzie en stukje proza. Achteraf misschien een vage voorbode van een uitzonderlijk jaar. Zat er in mijn eindejaar overwegingen mogelijk al een onverklaarbaar verborgen verwachting?

Dit is wat ik eind 2019 schreef:
Ik kijk niet,Ik wil verdwalenIn de wereld,
In jouw wereld.
Ik wil het labyrint instappen
En mijn weg ontdekkenLangs lijnen van mogelijkheden
En uitkomen bij onontdekte gedachten
Die naar de uitgang leiden
En dan pas kiezen
Of ik vertrek
Of voor altijd
Nog even wil blijven.
Sabine AdB©/december 2019

Terugkijkend op 2020 durf ik wel te stellen dat het een labyrint bleek te zijn waarin je wel móést verdwalen. Met alles wat op ons pad kwam was het tussen alle onmogelijkheden wel nodig een weg te ontdekken langs lijnen van mogelijkheden in de hoop dat het naar de uitgang zou leiden. Bijzonder genoeg heeft het labyrint waarin we verdwaalden inderdaad ook geleid tot het ontdekken van onontdekte gedachten. Alle uitersten, van zorgzame creativiteit tot opzwepende polariteit, lieten zich zien op manieren die we voorheen niet voor mogelijk hielden. En met alles wat we het afgelopen jaar en de overloop naar dit jaar hebben moeten aanpassen, zou je kunnen bedenken dat we voor altijd nog even in 2019 hadden willen blijven.

En dan de andere tekst. Een stukje proza, een verhaaltje, zomaar en voor wie het wil met een boodschap:

“Mag ik wat geks zeggen?”, vroeg plots een oude dame  naast mij. Ik zat al even op het bankje in het bos met mijn pen en schrijfschriftje in de hand. In diepe overpeinzing bleek nu, want ik had niet eens gemerkt dat ze naast mij was komen zitten. “Natuurlijk” zei ik, mijn stem haperde een beetje. Toen ik haar aankeek, vielen mij de pittig twinkelende oogjes in haar doorleefde gezicht op. Daar achter die ogen woonde een wijze ziel.

“Ik zag je zitten en dacht zo te zien dat je op zoek was naar een antwoord op een lastige vraag. Dat klopt wel hè?” Mijn brein moest even zoeken naar het antwoord. Had ik wel een vraag? Zocht ik wel een antwoord? In een flits vlogen mijn gedachten naar het moment dat ik op deze bank neerstreek. Ze had gelijk deze wijze vrouw en ze had het antwoord al in mijn ogen gelezen.

Er waren geen woorden nodig toen zij naar het schriftje en de pen in mijn hand keek. En nu dan dacht ik? De oude dame legde haar hand op mijn arm, terwijl ik mijn schrift opende en uit het niets schreef: Lichtjes van liefde in de harten van mensen aansteken! Vreemde woorden, maar precies de juiste. Toen ik opkeek om haar te bedanken was ze weg. Naast me op de rugleuning van de bank zat een roodborstje mij met nieuwsgierige pretoogjes aan te kijken.

20 zinnen op weg naar 2020 – Sabine AdB©/december 2019

Ik weet niet hoe jij hier naar kijkt, maar in mijn gevoel heeft 2020 ons grotendeels op de bank gezet. Met nauwelijks mogelijkheid tot fysieke mobiliteit en interactie. Het heeft mij persoonlijk, zeker vanaf de 2e helft, létterlijk op de bank gezet. In mijn situatie heeft het indringende vragen opgeroepen, die mijn hoofd flink bezig hebben gehouden. En dat proces heeft ook weer geleid tot terugkeren bij de essenties, nog dichter bij wat wezenlijk belangrijk voor mij is.

Eigen-wijsheid

Hoe wonderlijk is het toch steeds weer te ontdekken dat de antwoorden op existentiële vragen ten diepste uit jezelf komen. Antwoorden die volgen na een zoektocht langs herinneringen, overwegingen, gedachten, zoeken in boeken, in gesprek met jezelf en anderen. Soms is er iemand anders nodig die je op weg helpt, die je een spiegel voorhoudt, vragen stelt of alleen maar luistert, zodat jij jezelf jouw eigen antwoorden hoort uitspreken. Hierin toont zich uiteindelijk jouw eigen-wijsheid. Ken jij dat, dat je lang kunt stoeien met vragen, dat je van alles probeert om een antwoord te vinden en dat het antwoord dat je vindt uiteindelijk zó vanzelfsprekend voelt? Het wás er al, altijd al, je hebt alleen deze weg moeten afleggen om het te ont-dekken.

Ben jij op zoek bent naar antwoorden, kan jij wat hulp gebruiken op jouw ont-dekkingstocht? Of heb je behoefte aan een luisterend oor? Schroom dan niet en klik hier voor een vrijblijvend gesprek.

O en …. Op weg in het jaar 2021Over verwachtingen gesproken – Deel 2 volgt snel met een vooruitblik op 2021.

♡ Sabine Alders-du Bosc/ACT2B…

 

Hoe is dat voor jou? Ben jij één van hen die wéten en die in staat zijn het vertrouwen te bewaren?

Hoe ga jij om met onzekerheid en verdriet? Hoe blijf jij overeind in een onzekere wereld?

Ik hoop dat jij jouw visie of ervaring wilt delen!

En heeft onzekerheid jou in zijn greep … voel je dan vrij en benader mij voor een ongewoon goed gesprek. Zo gepland, geef me gewoon een berichtje via www.act2b.nl/contact

Feel free to act to be the bést You can be!

Sabine Alders-du Bosc/ACT2B…

19-02-2021

Over vanzelfsprekendheid en zekere onzekerheid

Over vanzelfsprekendheid en zekere onzekerheid

Het is tijd voor een – beetje lang – persoonlijk bericht. De afgelopen maanden hebben mij behoorlijk wat onzekerheid en verdriet toebedeeld. En dat in de al zo onrustige tijd waarin we het met elkaar moeten zien te redden.

Ik kreeg te maken met een lange periode van onzekerheid over mijn gezondheid en met het plotseling verlies van een zeer dierbare vriendin. Ik ben oud genoeg – laat ik niet zeggen wijs genoeg 😉 – om het te bezien als de dingen van het leven waar we allemaal op de een of ander manier mee te maken krijgen. Het zijn die momenten die mij uitdagen om te leren en te ontdekken hoe ik het beste uit mijzelf naar boven kan halen. In mijn levensvisie hebben de meeste gebeurtenissen betekenis, dienen ze een doel, al was het maar om in bewustzijn te groeien en niets als vanzelfsprekend aan te nemen.

Een reeks van medische onderzoeken, die aanleiding gaven tot onzekerheid, en het plotseling overlijden van een dierbare vriendin, zorgden ervoor dat niets meer vanzelfsprekend was. In alle eerlijkheid is het geen fijne periode. Wat ik daarvan ‘leerde’ mocht ik ook al eerder ervaren, maar toch zorgt deze periode weer voor verdieping en verdere bewustwording.

Het is bijzonder om te ervaren welke impact onzekerheid heeft op je denken en doen. Wanneer onzekerheid de overhand neemt, ontstaan situaties waarin rationeel denken lastiger wordt. Daarin kan tunnelvisie ontstaan en álles rondom die onzekerheid lijkt onzeker te worden. Wonderlijk hoe het dan niet alleen ingrijpt op je dagelijks handelen, maar ook welk effect het heeft op je mentale en fysieke gestel. Geen nieuws natuurlijk, maar wel ‘interessant’ om te ervaren. Zo kon ik ervaren dat op enig moment mijn aandacht zich alleen nog kon richten op dat bedreigende euvel in mijn lijf. Ook zo’n beetje als het effect van de beruchte ‘roze olifant’. Als je je voorneemt er niet aan te denken, ben je zo gefocust op ‘er niet aan denken’ dat dát dus feitelijk is wat je de hele tijd doet. Het vermijden van iets, is het namelijk evenveel aandacht geven alleen in andere vorm. Heb je weleens ervaren hoeveel energie het vermijden van iets (of iemand) kost?

Verdriet kan hetzelfde met je doen. Men spreekt niet voor niets van ‘gek worden van verdriet’. Ook verlies van een dierbare zorgt voor onzekerheid. Je leven raakt uit balans, wanneer diegene die zo’n vast onderdeel van jouw bestaan vormde er plots niet meer is.

Kijk eens naar de wereld om je heen. Herken je wat er gebeurt met mensen nu we in een tijd van onzekerheid ons staande moeten zien te houden. Geen vijand om tegen te vechten, maar iets waarvan niet zeker is hoe bedreigend het feitelijk is en toch wordt er ‘gevochten’. Een veelheid aan meningen en uiteenlopende visies bieden sommigen ‘een zekerheid’ die houvast biedt in onzekere tijden, wat vervolgens weer leidt tot polariteit en nieuwe onzekerheid.

Het volgende gedicht van Hans Stolp raakte me:

Ben jij één van hen?

Als angst en onzekerheid
over all

es wat er in de wereld gebeurt,
ons overvalt, zijn er mensen nodig
die vol vertrouwen in het leven staan,
omdat ze weten: deze angst en deze paniek,
het zijn geboorte weeën van de nieuwe tijd,
de tijd van de geest, die dwars
door de chaos heen geboren wordt.
Ben jij één van hen die wéten
en die in staat zijn het vertrouwen te bewaren?

Alles lijkt alleen nog te draaien om iets dat we niet kennen, waarvan we niet weten of en hoe het ons kan raken. Waarvan we wel merken dat het velen uit balans brengt, dat het onzeker maakt en dat het ‘normale’ denken en doen er flink door verstoord raakt.

Weet je hoe ik het doe?: Ik luister naar wat anderen uitspreken over hun visie, hun mening en ik hoor de angsten die eronder leven, overdenk wat er op deze wijze aan energie de wereld in geslingerd wordt en blijf zo dicht mogelijk bij mijzelf. Soms een pittige uitdaging, maar Ik vertrouw op mijn intuïtief weten en kies voor standvastigheid in neutraliteit en het uitstralen van harmonie, begrip en in liefde te handelen.

♡ Sabine

Hoe is dat voor jou? Ben jij één van hen die wéten en die in staat zijn het vertrouwen te bewaren?

Hoe ga jij om met onzekerheid en verdriet? Hoe blijf jij overeind in een onzekere wereld?

Ik hoop dat jij jouw visie of ervaring wilt delen!

En heeft onzekerheid jou in zijn greep … voel je dan vrij en benader mij voor een ongewoon goed gesprek. Zo gepland, geef me gewoon een berichtje via www.act2b.nl/contact

Feel free to act to be the bést You can be!

Sabine Alders-du Bosc/ACT2B…

9-10-2020

Hoe je met een stapje terug onverwacht ver vooruit komt!

Hoe je met een stapje terug onverwachts ver vooruit komt!

Intern overleg: “Hmm, een stapje terug doen?! Zo had ik er nog niet naar gekeken. Dank dat je het aanreikt.” In gesprek met mijzelf willen nog wel eens wonderlijke conversaties ontstaan. Er vast wel ergens een Loesje-tekst die zegt dat je de beste gesprekken met jezelf voert, omdat je géén tegenspraak krijgt. Nou, ik ben mijn eigen béste tegenspreker heb ik gemerkt in de afgelopen decennia. Er wordt heel wat afgekletst daarbinnen en ik moet zeggen, sóms zijn het heel pittige en sóms heel grappige conversaties.

Maar goed, een stapje terug?! Dat geeft te denken als het gaat om het schrijven van mijn boek. Enige maanden terug had ik namelijk de gedachte er maar helemaal mee te stoppen. Pfff, dat was wel een naar gevoel. Want, ondanks de weerstand die het schrijven over het thema oproept – dat zal ik later nog wel eens toelichten –  had ik er wel al heel wat gedachten, tijd, woorden en andere inspanningen inzitten. En hoe meer ik ermee bezig was (en ben), hoe meer het belang van het thema duidelijk werd. Dus werd het niet stoppen, maar opnieuw beginnen en dus ingrijpend bijstellen van mijn verwachtingen. Dat leek een goed plan, maar heb je het wel eens geprobeerd om iets waar je al lang mee bezig bent helemaal opnieuw te gaan doen? Echt vanaf de basis, alle oude gedachten los, alles wat je eerder al bedacht en gedaan had, net doen of je er niks meer van weet en blanco opnieuw beginnen. Probeer het eens! Het is namelijk heel verhelderend én – excusez le mot – ‘verdomde’ moeilijk!

Laat ik even een tipje van de sluier oplichten. Na mijn ‘eerste tekst beoordeling’ door mijn schrijfcoach voelde ik dat ik aan het schrijven was op een manier waarin ikzelf zou gaan verdwalen. En dát was niet wat ik voor de lezers wilde betekenen. Het moest anders en dús terug naar het begin, naar de basis in de vorm van een grafische afbeelding die het grote geheel duidelijk maakt. Dat werd mijn houvast voor een nieuwe start. Die was redelijk snel gemaakt, maar toen … Ik ging op zoek naar een voor mij werkbare structuur en die vond ik. Maar structuur alleen is een lege huls, dus die moet gevuld worden. En vol enthousiasme dacht ik dat wel éven te fiksen. Dat dácht ik ….

Het gevolg was dat er zoveel nieuwe creativiteit in mijn hoofd was ontstaan dat ik ongeduldig werd. Ik zou het boek nu wel even gaan schrijven. Jaja. …. Inderdaad Jaja …. Stilte.

Teveel nieuwe ideeën is net als teveel wachtenden voor de winkels op black Friday, de stroom is zo groot dat je bij de deur al vastloopt. Zo ging ik er niet komen. Ik maakte een nieuw plan en riep anderen op om hun ervaringen rondom verwachtingen te delen. Dát blijkt een succes, prachtige ervaringen en input aan thema’s om verder te verwerken in mijn boek. Dat was mijn eerste stapje terug in mijn schrijfproces. Maar nóg duwde de haast mijn schrijflust vast tegen de deur van de sluis. Tijd voor een ongewoon goed gesprek met mijzelf. “Een stapje terug doen zei je?”

Je verwacht het  niet, maar soms is schrijven èn leven net als dansen. Dan leidt één stapje terug je naar een nieuwe beweging en voor je het weet ga je de hele dansvloer rond. Ik heb mijn stappen al gezet en jij, kun jij een stapje terug doen om te leren dansen?

Ben jij op zoek naar jouw ‘later als ik groot ben’, blijf je steken in verwachtingen? Soms helpt een ongewoon goed gesprek je op weg. Zo gepland, geef me gewoon een berichtje via www.act2b.nl/contact

Wil je meer weten over de impact van verwachtingen op jouw denken en doen, volg dan de facebook-pagina ‘Wat verwacht jij dan?’

Feel free to act to be the bést You can be!

Sabine Alders-du Bosc/ACT2B…

21-7-2020

Wat verwacht jij dat – update 1

Ik neem je mee op reis…

Belofte maakt schuld en dus hierbij een (flinke) update over de vorderingen rond het boek ‘Wat verwacht jij dan?’. En … eerlijk is eerlijk, ik vind het ook echt leuk om de ontwikkelingen te delen. Niet in de laatste plaats, omdat ik het best een hele expeditie vind om zo’n eerste boek over mijn professionele inzichten te schrijven.

Ik wil best toegeven dat het in de eerste aanzet vooral onzeker-spannend was, daarna  stressie-spannend werd, toen ontstond een fase van verdwaal-spannend en inmiddels is het een fase van leuk-uitdagend-spannend.

Ik ben in 2018 gestart met het eerste idee voor dit boek, in 2018-2019 heb ik zoveel mogelijk ideeën verzameld en de eerste opzet voor het boek gemaakt en teksten geschreven. En ongeveer in maart 2020 besloot ik terug te keren naar de basisopzet.  Dat was best een twijfelpunt van doorgaan of stoppen, maar door met een frisse blik naar het geheel te kijken ontstonden nieuwe ideeën die verse moed gaven.

Zo ontstond er een schema-tekening over de wisselwerking tussen de spelers op het veld der verwachtingen. Ook bedacht ik dat ik input van real-life situaties wel erg mooi zou vinden. Om te weten of dat uitvoerbaar zou zijn, heb ik een oproep gedaan voor een aantal proef bijdragen. Daar zijn de afgelopen weken aardig wat reacties op binnengekomen waar ik heel enthousiast van ben geworden. Ik moet de inzendingen nog verder beoordelen op mogelijkheid tot opname in het boek, maar het lijkt een waardevolle aanvulling te zijn.  Met grote dank aan al degenen, vooral veel dames, die zo openhartig hun bijdrage inzonden.

De volgende stap is nogmaals een oproep plaatsen voor input, maar dan specifiek met de vraag of heren willen reageren! Dus heren … verwacht gerust een oproep op Facebook/LinkedIn, dan verwacht ik op mijn beurt dat er straks nog een paar mooie verwachtingsvolle bijdragen bijkomen.

Binnenkort meer. 😊

Feel free to act to be the bést You can be!

Sabine Alders-du Bosc/ACT2B…

22-6-2020

Later als ik groot ben!

Later als ik groot ben!

Ik betrapte me er vorige week op dat ik opnieuw plannen aan het maken was voor wat ik ooit nog allemaal kan gaan doen. Ze is mij niet vreemd die gedachte over volgende stappen, mogelijkheden, ontwikkelingen die na deze stap kunnen volgen. Plannen over wat ik nog zou kunnen worden, gewoon omdat ik iets op de radio hoorde dat direct mijn ideeënfabriek aan het werk zette. Of plannen over hoe mijn leefpatroon te veranderen ‘als alles hier op orde is’. Plannen over nog een studie, omdat mijn hart steeds vreugdesprongetjes maakt als over dát thema lees. Maar vooral plannen over schrijven!

Het is gek, maar bijna al mijn andere geliefde activiteiten verbleken als ik nadenk over schrijven. Maar schrijven was altijd iets van ‘later als ik groot ben’ en dús heb ik uitgesteld, zo nu en dan wel  in de kantlijn van mijn leven geschreven, maar het échte werk uitgesteld tot later. En nu ‘later’ toch zo langzamerhand ‘nu’ is geworden, kom ik maar moeilijk los van dat ‘later als ik groot ben’! Want wanneer ben ik groot genoeg? Wanneer is later eigenlijk? Ooit had ik de verwachting te weten wanneer ik groot genoeg zou zijn om ‘later’ nu te laten worden. Tijd om die verwachting bij te stellen, want inmiddels ben ik – zowel in- als extern – vele maten gegroeid en wat mij betreft is dat eigenlijk wel groot genoeg. Later begint nú!

En jij … wat verwacht jij dan?
Wat is  jouw ‘later als ik groot ben’?
Had, of heb, jij ook zo’n beeld van iets dat jij op enig moment nog waar gaat maken?
Of misschien is jouw later er nu al en ben jij precies zo, of anders, groot als je verwacht had te zullen worden.

Bijzonder toch hoe vaak je voorwaarden verbindt aan datgene wat je ooit hoopt te kunnen realiseren. Je hebt de verwachting dat als je eerst dat diploma behaalt, die baan hebt of in dat ene huis woont, dat je dán genoeg weet, voldoende ervaring hebt, je gelukkig voelt of de tijd krijgt om …. Hierbij stel je vaak je grootste verlangen uit, in de veronderstelling dat je er op enig moment aan toe bent.  Je verwacht dat het je dán gegund is of dat je jezelf dat dan pas gunt als beloning voor hard werken.

Voor sommige zaken is het logisch dat je eerst iets moet doen voordat je het andere kunt doen. Je rijbewijs moet je bijvoorbeeld eerst zien te behalen voordat je redelijk verantwoord in een auto kunt rijden. Maar kijk eens terug in jouw leven, hoeveel Later-als-ik-groot-ben’s telt jouw leven?

Wat verwacht jij überhaupt van dat later als ik groot ben? Misschien verwacht jij geluk, rust, erkenning, geld, aanzien, plezier.

Wánneer is jouw ‘later’? Welke verwachting heb jij van ‘groot zijn’?

En wat is de eerste ‘later als ik groot ben’ die jij direct kunt gaan omzetten in ‘nu ik groot genoeg ben’?

Ben jij op zoek naar jouw ‘later als ik groot ben’, blijf je steken in verwachtingen? Soms helpt een ongewoon goed gesprek je op weg. Zo gepland, geef me gewoon een berichtje via www.act2b.nl/contact

Wil je meer weten over de impact van verwachtingen op jouw denken en doen, volg dan de facebook-pagina ‘Wat verwacht jij dan?’

Feel free to act to be the bést You can be!

Sabine Alders-du Bosc/ACT2B…

25-5-2020

Vrijheid! Paradijsvogel zoekt vrije vleugelruimte

5 mei 2020

Hé mooi mens, op 5 mei heb ik geschreven:

“Schrijven is voor mij vrijheid en bevrijding! De ultieme bevrijding waar mijn gedachten een weg vinden, mijn geest vleugels krijgt en mijn ziel feest kan vieren. De plek, de actie, de beweging waar mijn eigenheid alle ruimte kan krijgen.
En toch voelt het nog steeds als schrijven in beperking. Het is tijd, de hoogste tijd dat ik mijzelf bevrijd. Vandaag trek ik mijn plan en graaf ik mij onder de muren van tijdgebrek uit en verlos mij van het drukkend dak van noodzaak of financieel gemak. Er is geen andere tijd dan vandaag om recht te doen aan De Vrijheid om te Zijn.
Gisteren voelde ik de last van mijn grootouders in tijden van nood. Hun verdriet, hun creativiteit om te overleven, hun stille woorden over bange tijden klonken in mijn hart. Vandaag hebben zij mij wakker gemaakt en voel ik mij geroepen om ten volle gehoor te geven aan de stem van mijn hart.”

Intuïtieve woorden als reactie op een ‘bevrijdingsvraag’ in mijn kleurrijke schrijfgroep.

En mooi mens, ik vraag me af, wat betekent bevrijding voor jou? Waarvan wil jij nog bevrijd worden om jouw eigenheid te durven leven? Wat is er nodig om gewoon te ZIJN en jouw eigen ruimte in te nemen?

Ik weet zeker dat in jou een kleurrijke Paradijsvogel woont! Een prachtige, krachtige kleurrijke ‘vogel’, die zoekt naar vrije vleugelruimte om boven zichzelf uit te stijgen, die zoekt naar ademruimte om met jouw stem en klankkleur een eigen geluid te laten horen.  Vandaag is een ultieme dag om te besluiten dat jij jezelf die vrijheid mag geven.

Durf te onderzoeken waarin jij jezelf tegenhoudt om ‘gewoon jezelf te Zijn’ en uiting te geven aan dát wat er in jou leeft. Jouw eigenheid en eigen-wijsheid te (h)erkennen. Dán ontdek je de manier om jouw eigenzinnige plek in te nemen in het leven en werk te vinden waar jouw talenten een podium vinden.

In mijn begeleiding staat ‘eigenheid’ centraal, met een aanpak die ruimte geeft aan wie bijvoorbeeld  sterk intuïtief is of zich altijd al ‘anders dan anderen’ voelt.

Ben jij die Paradijsvogel op zoek naar vrije vleugelruimte en jouw eigen geluid, maar loop je vast … Lukt het je niet om los te komen en jouw vleugels uit te slaan, of de juiste toon aan jouw stem te geven? Neem vrijblijvend contact op om te ervaren wat ik voor jou kan betekenen.

Sabine / ACT2B…/ Mei 2020