Laten we het eens over verwachtingen hebben …

Praktijkvoorbeelden uit de afgelopen periode

Laten we het eens over verwachtingen hebben. Misschien is het wel een mooi moment. Juist in deze periode nu we wat lucht lijken te krijgen na bijna 1,5 jaar, waarin bijna niets meer verliep zoals we verwacht hadden.

Verwachtingen, hmmm … Gekke dingen die verwachtingen. Sommigen menen dat je ze beter niet kunt hebben. Anderen menen dat het vrijwel altijd tot teleurstellingen leidt. Weer anderen weten dat verwachtingen met het leven verweven zijn. Verwachtingen hebben nogal wat impact op allerlei aspecten van ons leven.

Om even in te komen eerst wat vragen over verwachtingen:

• Wat verwacht jij? Van wie en wanneer en waarom?
• Wat mág je eigenlijk verwachten? En weet die ander dat jij iets verwacht?
• Ben jij je bewust wat je allemaal verwacht van jezelf, van anderen, van het leven?

Zomaar een greep uit een heel scala aan vragen die je rondom verwachtingen zou kunnen stellen. Je kunt ze loslaten op heel veel aspecten van ons bestaan. In het klein in de dagelijkse dingen, verwachtingen rondom relaties, familie, werk, de boodschappen en dergelijke. Of verwachtingen die te maken hebben met grotere zaken als  de overheid, de samenleving of de wereldorde. Of nog groter zoals het universum of God.

Onbewust hebben we verwachtingen over van alles. Dat is maar goed ook, want in mijn zienswijze geven verwachtingen richting aan de manier waarop we het leven vormgeven. Zowel in positieve als in negatieve zin. Aan de uiteinden van verwachtingen vinden we enerzijds diepe teleurstellingen én anderzijds ruim overtroffen verwachtingen. Uiteraard zouden we de ene kant van die uitersten liever voorkomen, want wie zit er nu te wachten op diepe teleurstellingen? Soms is een teleurstelling zó overweldigend dat het je helemaal gaat beheersen. Zelfs zo dat je in het geheel niet meer door hebt wélke, sterker nog dát je verwachtingen had. En trouwens, als je dat wel al van jezelf zou weten, dan zijn jouw verwachtingen vrijwel altijd uiterst logisch en realistisch en het niet uitkomen daarvan is dan ook altijd ‘de schuld’ van de ander.

Kijk eens naar de afgelopen periode, waarin Covid-19 de wereld, maar vooral ons individuele leven flink op z’n kop heeft gezet. Had jij dat verwacht? Had jij verwacht dat vele mensen in ons land op enig moment letterlijk op zouden staan, naar buiten zouden gaan om hard te klappen voor alle zorgmedewerkers? Had jij verwacht dat een groot deel van diezelfde mensen een jaar later dat enthousiasme en die prachtige support alweer vergeten zouden zijn? Sterker nog, dat sommigen zelfs zouden mopperen op de zorg en het geloof in de zorg verloren hadden. Had jij dat verwacht?

Toen de corona-golf zich over de wereld uitrolde wisten we in het geheel niet wát te verwachten. Kennelijk hadden mensen wereldwijd toch wel de verwachtingen dat er íemand zou zijn, op z’n minst ergens op de wereld een instantie, die precies wist hoe te handelen, wat te doen en dat het dan wel snel gefikst zou zijn. Wat doe je als je in een onbekende situatie bent, dan zoek je houvast en je verwacht dat er altijd wel ergens hulp vandaan zal komen. Niet zo gek als je ziet hoezeer wij vertrouwen op rationele kennis en technologie, de aanname is dan ook gemakkelijk dat daar wel snel een oplossing vandaan zal komen. Maar ja, bij ingrijpende nieuwe zaken moeten zelfs de knapste koppen ook slagen maken en zijn dingen niet zomaar even opgelost. Verwachtingsvol keek iedereen naar leiders en regeringen, daar mochten oplossingen vandaan komen. Over verwachtingen gesproken …

Je kunt je vast nog herinneren hoe de stemming was toen de eerste Covid-golf over ons heen spoelde. Uiteraard de eerste schrik, maar tegelijk de stemming van ‘met elkaar de schouders eronder’.  Er ontstonden uiterst creatieve en hartverwarmende initiatieven in een wonderlijke sfeer van saamhorigheid. Op dat moment wisten we met elkaar nogal eens de algemene verwachtingen te overtreffen. Voor zover je voor zo’n situatie überhaupt verwachtingen kan hebben. Ook de informatie en adviezen van mensen met kennis van zaken werd redelijk goed geaccepteerd en opgevolgd. We zetten met elkaar onze beste beentjes voor, overduidelijk met de verwachting dat we het virus zo snel uit konden bannen.

Dat leek te lukken. De beelden die getoond werden van de zieken waren overtuigend, de berichten vanuit de ziekenhuizen werden dagelijks gevolgd, de maatregelen werden grotendeels goed opgevolgd. Dit alles met de gedachte dat het dan snel voorbij zou zijn. Toen kwamen de mooie maanden én de versoepelingen en inderdaad zakte de besmettingsgraad. Dit voldeed aan het algemene idee als beloning van alle inzet. Oké, er waren waarschuwingen dat het nog niet over was en dat zich nieuwe varianten aandienden, maar ja het ging zo goed en dan verwacht je niet dat het nóg erger zou kunnen.

Het wérd erger. Niet alleen het aantal mensen dat ernstig ziek werd, maar ook de maatregelen om overbelasting van ons medisch systeem te voorkomen werden heel veel strikter én langduriger. Dat het zó lang zou duren en dat de beperkingen zo’n druk zouden leggen op ons sociaal maatschappelijk functioneren, dát oversteeg in negatieve zin de verwachtingen van een toenemend aantal mensen. Onduidelijke berichtgeving deed daar geen goed aan. Dát was niet wat de bevolking had verwacht en daarmee groeide ook steeds meer twijfels en teleurstelling. Maatregelen en juistheid van informatie werden steeds meer ter discussie gesteld. De verwachting dat het virus onder controle te krijgen was kon (nog) niet waargemaakt worden. Bijzonder genoeg leidde dat vooral tot teleurstelling in al die instanties die niet meer de zekerheid en duidelijkheid konden geven waar ieder zo op hoopte. De teleurstelling en het niet waarmaken van verwachtingen bleek voedingsbodem voor angst en opkomende geluiden van weerstand, tegendraadsheid, vermoedens van snode plannen en een flinke dosis wantrouwen.

In de tweede coronagolf werden teleurstellingen de basis voor wantrouwen en verdeeldheid in de samenleving, wat in de derde golf versterkt werd. Hiermee werd de teleurstelling een verwachting op zich. Mondkapjes waarvan niemand wist of ze nou eigenlijk wel of niet hielpen, vaccins die niet geleverd werden en andere ineens weer wel en soms onverwachte (al weet je hier eigenlijk niet wát te verwachten) bijwerkingen vertoonden. Elk vermoeden van wanbeleid, slordigheid of onzekerheid sloot aan bij de verwachting dat zaken niet juist of rechtmatig verliepen. Evenzeer geldt dat voor de verwachting over de impact van het virus en de ‘verlossing’ die het vaccin zou brengen. In dat licht werd elke ontwikkeling een bewijs dat door de bril van de verwachting gezien werd. Je ziet wat je verwacht te zien, wanneer de focus op de verwachting ligt. Dat laat geen ruimte voor een open blik, de verwachting wordt een overtuiging en al het andere wordt hierdoor gekleurd.

En nu lijkt het erop dat we ons langzaam uit de greep van de derde Covid-19 golf losmaken. Het voelt een beetje als een raar fenomeen, als ik zo om me heen luister lijken er geen verwachtingen meer te zijn. Gaat het deze keer wel goedkomen? Kunnen we de dreiging nu toch keren? Ik signaleer nauwelijks berichten over de verwachting dat het nú toch lukt, behalve dat wat we kunnen opmaken uit de versoepeling van de maatregelen. Ik signaleer ook nauwelijks teleurstellingen over het feit dat het tij nu toch lijkt te gaan keren, al dan niet gelinkt aan de teleurstelling dat de verantwoordelijken het ondanks alle hick-ups misschien toch wel goed hadden. Of houdt iedereen zijn adem in tot de zaak echt onder controle is of het tegendeel bewezen kan worden?

Nog even terug naar het begin van deze tekst. Ik schreef: Gekke dingen die verwachtingen. Om even in te komen eerst wat vragen over verwachtingen:

• Wat verwacht jij? Van wie en wanneer en waarom?
• Wat mág je eigenlijk verwachten? En weet die ander dat jij iets verwacht?
• Ben jij je bewust wat je allemaal verwacht van jezelf, van anderen, van het leven?

Als we onszelf en elkaar bovenstaande vragen eens zouden stellen, hoe kijk jij dan terug op zo’n 1,5 jaar corona-wereld? Had jij verwachtingen toen dit allemaal begon en was jij je bewust wat je van jezelf en van anderen verwachtte? Had jij enig idee wat je in zo’n situatie mócht of kon verwachten?

En dan, stel dat we inderdaad nu die dreiging de tent uit kunnen werken of op z’n minst beheersbaar kunnen maken, wat verwacht jij dan nu verder van jezelf en anderen? Kan je die verwachtingen vanaf nu gaan managen, zodat je teleurstellingen kunt voorkomen?

Ik weet dat het zijn nogal wat vragen waarop het antwoord niet pasklaar ligt te wachten. Toch hoop ik dat de voorbeelden van de ervaringen van de afgelopen tijd je een idee hebben gegeven over de impact van verwachtingen. Begin met je bewust te worden dát je verwachtingen hebt t.a.v. heel veel zaken. Duidelijke aanwijzingen liggen vaak al in de ervaring van teleurstellingen, omdat deze altijd een gevolg van verwachtingen zijn. Teleurstellingen horen bij het leven, ze dragen bij aan onze groei en zorgen dat we onze creativiteit benutten en oplossingen vinden. Toch zijn teleurstellingen in belangrijke mate te voorkomen door ons bewust te worden van de verwachtingen die we hebben en die met onszelf en anderen af te stemmen. Als we elkaar die handreiking doen, in grote en in kleine zaken, dán kunnen we de wereld een beetje mooier en minder gecompliceerd maken.

Sabine Alders-du Bosc/21-6-2021

Op weg in het jaar 2021  –  Maart 2021

Hoop doet leven

Wie naar het verleden kijkt, staat met zijn rug naar de toekomst

In mijn vorige Inzichtbericht schreef ik over de terugblik vanuit 2019 naar het nieuwe jaar. En toen kwam 2020. Precies zoals verwacht, alleen werd het een jaar dat alle verwachtingen te buiten ging. De meesten van ons begonnen hoopvol, maar al snel veranderde de wereld. Wat zijn we geschrokken van die onbekende vijand! En wat hebben we met z’n allen een boel creativiteit en medemenselijkheid getoond! In de eerste fase.

Na een periode met wat nieuwe ruimte. werden we opnieuw flink teruggefloten. Veel aanvullende maatregelen moesten zo rigoureus mogelijk dat bedreigende virus indammen. Dat verliep niet zo snel als gehoopt. Wat wel snel opliep was de weerstand tegen regels die vaak niet meer heel logisch leken. Moedeloosheid, wantrouwen en polariteit namen toe. We kregen het in toenemende mate benauwd van elkaar, met elkaar en door elkaar. Hoe lastig is het om in onzekerheid en onwetendheid in vertrouwen overeind te blijven als je geen eindpunt ziet? Zo anders dan in het voorjaar, dat gekenmerkt werd door ‘samen er het beste van maken’, werd het najaar gekenmerkt door oplopende spanning, boosheid, onbegrip, steeds grimmiger verhalen en toenemende verdeeldheid. En dat alles werd versterkt door het ontmoedigende gegeven dat er aan het einde van het jaar nog geen concrete eindstreep in zicht was van al het gedoe.

Op weg naar de toekomst

Ondertussen werd gezocht naar middelen en oplossingen om de dreiging in te dammen. Als we al dachten dat we daar manieren voor gevonden hadden, dan ontstonden er vertragingen en werden we verrast door onrust stokende varianten. Media en talkshows die dagelijks extra schepjes zorgen opwierpen. En dat letterlijk in de donkerste dagen van het jaar, terwijl het juist heel sfeervolle dagen zouden moeten zijn. Pffff …. Dat doet wat met ons mensen. In de aanloop naar 2021 schreef ik …

Méns wat is het donker! Ik zie geen hand voor ogen. Nou ja, een beetje schemerlicht in de verte. Ik sta stil, veiliger anders val ik. Ik verzet geen stáp meer zolang ik geen idee heb waar ik ben of waar ik heen moet. Stilstaan en naar het verre lichtje kijken, dát is wat overblijft.

Best koud zo stilstaan in het donker én eng. Ik hoor van alles, maar zie niets en heb geen idee of ik me zorgen moet maken of iets moet ondernemen. Hoe langer ik hier sta, hoe enger ik het vind worden. Zal ik dan? …. Zal ik dan toch maar gaan bewegen? Maar waarheen en hoe, ik zie niks?

Ik kijk naar het schemerlicht in de verte, dat nu de donkerte lijkt te kleuren. Eén voet plaatst zich voor de andere, voorzichtig aftastend op zoek naar een plek om gewicht te dragen. Dat voelt stevig en beter dan het stramme stilstaan. De volgende voet volgt op dezelfde wijze. En dan opnieuw, maar met meer moed en vertrouwen dat het kan. De duisternis lijkt te wijken en het licht voelt dichterbij. Langzaam, maar vastberaden vinden mijn voeten de weg naar het schijnsel dat voorzichtig aan lijkt op te gloeien. Op de scheidslijn van het donker en het licht tekent zich een gestalte af, bij elke stap worden de contouren duidelijker. Dan zie ik haar, standvastig en vastberaden, niet van plan om te wijken voor wat niet zuiver is. Zij wijst, wenkt. Met mijn blik op haar gericht overwin ik de donkerte door het licht. Zij pakt mij bij de hand en fluistert “Houd mij maar goed vast, mijn naam is Hoop.” ©Sabine Alders-du Bosc/december 2020

Nu zijn we in de derde maand van het jaar 2021 beland, bijna geruisloos en een beetje met ingehouden adem. We kregen een jaar dat we niet hadden verwacht. Ik zeker niet. We zijn een nieuw jaar ingestapt waarin verwachtingen nog flink gemanaged zullen moeten worden. Zeker in het grote geheel, maar ongetwijfeld ook in ieders eigen leven. Wie kijkt naar het verleden staat met zijn rug naar de toekomst. En dus nu … op weg naar de toekomst!

Hoop doet leven

Wat de wereld nu vooral nodig heeft is hoop, want hoop doet leven. Hoop is de stip op de horizon waar je naartoe beweegt. Hoop geeft moed en veerkracht. Hoop is geen vastgeketende verwachting, maar biedt ruimte aan de vorm van de uitkomst. Hoop is niet iets buiten jouzelf, het komt van binnenuit. Er is dan ook niemand die jou de hoop kan ontnemen als jij dat zelf niet laat gebeuren. En natuurlijk zijn er situaties die uitzichtloos lijken, maar de geschiedenis leert dat er altijd weer mensen zijn die vanuit hun hoop op beter boven de situatie uitstijgen. En als meerdere mensen dezelfde hoop koesteren dan ontstaat er een beweging! Een beweging die verandering mogelijk maakt. Dan pak je vanuit jezelf en in gezamenlijkheid zaken aan vanuit de verwachting dat jouw inspanning ertoe zal doen.

Persoonlijk koester ik de hoop dat alle turbulentie die deze tijd teweegbrengt leidt tot meer bewustwording en een betere samenleving. Bewuster omgaan met elkaar en vooral met onze leefomgeving. Van mijzelf verwacht ik dat ik alles zal doen wat binnen mijn vermogen ligt om daaraan bij te dragen.

En hoe is dat voor jou, wat hoop jij voor dit jaar voor jezelf of anderen? Welke verwachtingen heb jij van dit jaar? En vooral … wat verwacht jij van jezelf om van 2021 een beter jaar te maken? 

Geweldig als jij dat zou willen delen. Ik kijk uit naar jouw reactie.

Wat nu als jij bang bent de hoop te verliezen of zo’n beetje klem zit tussen verwachtingen? Ik bied je graag een lichtpuntje op weg naar de toekomst met een ongewoon goed gesprek om van 2021 jouw beste jaar ooit te maken. Schroom niet en klik hier voor een vrijblijvend gesprek.

♡ Sabine Alders-du Bosc/ACT2B…

Hoe is dat voor jou? Ben jij één van hen die wéten en die in staat zijn het vertrouwen te bewaren?

Hoe ga jij om met onzekerheid en verdriet? Hoe blijf jij overeind in een onzekere wereld?

Ik hoop dat jij jouw visie of ervaring wilt delen!

En heeft onzekerheid jou in zijn greep … voel je dan vrij en benader mij voor een ongewoon goed gesprek. Zo gepland, geef me gewoon een berichtje via www.act2b.nl/contact

Feel free to act to be the bést You can be!

Sabine Alders-du Bosc/ACT2B…

11-03-2021

Over vanzelfsprekendheid en zekere onzekerheid

Het is tijd voor een – beetje lang – persoonlijk bericht. De afgelopen maanden hebben mij behoorlijk wat onzekerheid en verdriet toebedeeld. En dat in de al zo onrustige tijd waarin we het met elkaar moeten zien te redden.

Ik kreeg te maken met een lange periode van onzekerheid over mijn gezondheid en met het plotseling verlies van een zeer dierbare vriendin. Ik ben oud genoeg – laat ik niet zeggen wijs genoeg 😉 – om het te bezien als de dingen van het leven waar we allemaal op de een of ander manier mee te maken krijgen. Het zijn die momenten die mij uitdagen om te leren en te ontdekken hoe ik het beste uit mijzelf naar boven kan halen. In mijn levensvisie hebben de meeste gebeurtenissen betekenis, dienen ze een doel, al was het maar om in bewustzijn te groeien en niets als vanzelfsprekend aan te nemen.

Een reeks van medische onderzoeken, die aanleiding gaven tot onzekerheid, en het plotseling overlijden van een dierbare vriendin, zorgden ervoor dat niets meer vanzelfsprekend was. In alle eerlijkheid is het geen fijne periode. Wat ik daarvan ‘leerde’ mocht ik ook al eerder ervaren, maar toch zorgt deze periode weer voor verdieping en verdere bewustwording.

Het is bijzonder om te ervaren welke impact onzekerheid heeft op je denken en doen. Wanneer onzekerheid de overhand neemt, ontstaan situaties waarin rationeel denken lastiger wordt. Daarin kan tunnelvisie ontstaan en álles rondom die onzekerheid lijkt onzeker te worden. Wonderlijk hoe het dan niet alleen ingrijpt op je dagelijks handelen, maar ook welk effect het heeft op je mentale en fysieke gestel. Geen nieuws natuurlijk, maar wel ‘interessant’ om te ervaren. Zo kon ik ervaren dat op enig moment mijn aandacht zich alleen nog kon richten op dat bedreigende euvel in mijn lijf. Ook zo’n beetje als het effect van de beruchte ‘roze olifant’. Als je je voorneemt er niet aan te denken, ben je zo gefocust op ‘er niet aan denken’ dat dát dus feitelijk is wat je de hele tijd doet. Het vermijden van iets, is het namelijk evenveel aandacht geven alleen in andere vorm. Heb je weleens ervaren hoeveel energie het vermijden van iets (of iemand) kost?

Verdriet kan hetzelfde met je doen. Men spreekt niet voor niets van ‘gek worden van verdriet’. Ook verlies van een dierbare zorgt voor onzekerheid. Je leven raakt uit balans, wanneer diegene die zo’n vast onderdeel van jouw bestaan vormde er plots niet meer is.

Kijk eens naar de wereld om je heen. Herken je wat er gebeurt met mensen nu we in een tijd van onzekerheid ons staande moeten zien te houden. Geen vijand om tegen te vechten, maar iets waarvan niet zeker is hoe bedreigend het feitelijk is en toch wordt er ‘gevochten’. Een veelheid aan meningen en uiteenlopende visies bieden sommigen ‘een zekerheid’ die houvast biedt in onzekere tijden, wat vervolgens weer leidt tot polariteit en nieuwe onzekerheid.

Het volgende gedicht van Hans Stolp raakte me:

Ben jij één van hen?

Als angst en onzekerheid
over all

es wat er in de wereld gebeurt,
ons overvalt, zijn er mensen nodig
die vol vertrouwen in het leven staan,
omdat ze weten: deze angst en deze paniek,
het zijn geboorte weeën van de nieuwe tijd,
de tijd van de geest, die dwars
door de chaos heen geboren wordt.
Ben jij één van hen die wéten
en die in staat zijn het vertrouwen te bewaren?

Alles lijkt alleen nog te draaien om iets dat we niet kennen, waarvan we niet weten of en hoe het ons kan raken. Waarvan we wel merken dat het velen uit balans brengt, dat het onzeker maakt en dat het ‘normale’ denken en doen er flink door verstoord raakt.

Weet je hoe ik het doe?: Ik luister naar wat anderen uitspreken over hun visie, hun mening en ik hoor de angsten die eronder leven, overdenk wat er op deze wijze aan energie de wereld in geslingerd wordt en blijf zo dicht mogelijk bij mijzelf. Soms een pittige uitdaging, maar Ik vertrouw op mijn intuïtief weten en kies voor standvastigheid in neutraliteit en het uitstralen van harmonie, begrip en in liefde te handelen.

♡ Sabine

Hoe is dat voor jou? Ben jij één van hen die wéten en die in staat zijn het vertrouwen te bewaren?

Hoe ga jij om met onzekerheid en verdriet? Hoe blijf jij overeind in een onzekere wereld?

Ik hoop dat jij jouw visie of ervaring wilt delen!

En heeft onzekerheid jou in zijn greep … voel je dan vrij en benader mij voor een ongewoon goed gesprek. Zo gepland, geef me gewoon een berichtje via www.act2b.nl/contact

Feel free to act to be the bést You can be!

Sabine Alders-du Bosc/ACT2B…

9-10-2020

Ik neem je mee op reis…

Belofte maakt schuld en dus hierbij een (flinke) update over de vorderingen rond het boek ‘Wat verwacht jij dan?’. En … eerlijk is eerlijk, ik vind het ook echt leuk om de ontwikkelingen te delen. Niet in de laatste plaats, omdat ik het best een hele expeditie vind om zo’n eerste boek over mijn professionele inzichten te schrijven.

Ik wil best toegeven dat het in de eerste aanzet vooral onzeker-spannend was, daarna  stressie-spannend werd, toen ontstond een fase van verdwaal-spannend en inmiddels is het een fase van leuk-uitdagend-spannend.

Ik ben in 2018 gestart met het eerste idee voor dit boek, in 2018-2019 heb ik zoveel mogelijk ideeën verzameld en de eerste opzet voor het boek gemaakt en teksten geschreven. En ongeveer in maart 2020 besloot ik terug te keren naar de basisopzet.  Dat was best een twijfelpunt van doorgaan of stoppen, maar door met een frisse blik naar het geheel te kijken ontstonden nieuwe ideeën die verse moed gaven.

Zo ontstond er een schema-tekening over de wisselwerking tussen de spelers op het veld der verwachtingen. Ook bedacht ik dat ik input van real-life situaties wel erg mooi zou vinden. Om te weten of dat uitvoerbaar zou zijn, heb ik een oproep gedaan voor een aantal proef bijdragen. Daar zijn de afgelopen weken aardig wat reacties op binnengekomen waar ik heel enthousiast van ben geworden. Ik moet de inzendingen nog verder beoordelen op mogelijkheid tot opname in het boek, maar het lijkt een waardevolle aanvulling te zijn.  Met grote dank aan al degenen, vooral veel dames, die zo openhartig hun bijdrage inzonden.

De volgende stap is nogmaals een oproep plaatsen voor input, maar dan specifiek met de vraag of heren willen reageren! Dus heren … verwacht gerust een oproep op Facebook/LinkedIn, dan verwacht ik op mijn beurt dat er straks nog een paar mooie verwachtingsvolle bijdragen bijkomen.

Binnenkort meer. 😊

Feel free to act to be the bést You can be!

Sabine Alders-du Bosc/ACT2B…

22-6-2020