Op klimaatmissie

/2 Reacties/in

Ik ben vóór klimaatverandering!

Nee écht, serieus! Ik vind dat het werkelijk tijd wordt voor een ‘warmer klimaat’.

En jij dan mooi mens? Hoe zit het met jouw behoefte aan warmte, aan een mildere atmosfeer, aan de zachte streling van fris zwoele lucht om je heen? Hoe mooi zou het zijn als je steeds zo’n comfortabel klimaat om je heen kon hebben. Natuurlijk ook met af en toe een buitje, de plantjes moeten ook water en de wind mag er ook zo nu en dan flink doorblazen. O en het kan niet altijd rozengeur en maneschijn zijn, dus af en toe zijn er donkere wolken die dan weer gezellig wegdrijven. Lijkt het je wat?

Smeltende ijskappen lijken me niet zozeer een probleem, als het de ijzige kou uit de lucht haalt. Natte voeten? Hmm, daar bieden bootjes uitkomst om heerlijk te drijven en in een werkelijke flow over de golven te kabbelen. Al kabbelend kun je aanmeren bij onbekende oorden, misschien wel om een nieuwe plek te vinden.  En hoe heerlijk is het dan als je daar een wereld vindt waar het leven net als in het nieuwe klimaat aangenaam harmonieus kan zijn.  Mensen die met respect, zorgzaam en compassievol met elkaar omgaan. Een samenleving die zich bewust is van haar eigen verantwoordelijkheid en in balans leeft met de leefomgeving. Waar ieder het recht en de kans krijgt om vanuit eigenheid te leven. Misschien niet helemaal het hemels paradijs, maar een niveautje of twee lager. Wat denk jij, ga je met me mee?

Als ik het zó bekijk, dan ben ik werkelijk voor klimaatverandering!

Wie mij een beetje kent of mijn Facebook of LinkedIn-posts volgt, weet dat natuur en milieu mij heel erg na aan het hart liggen. Dat ik juist alle ontwikkelingen die bijdragen aan het tegengaan van alle nadelige effecten van ons menselijk handelen toejuich. Sterker nog, mijn expertise staat specifiek ten dienste van diegene die hierin betekenisvol een rol oppakken. Mensen met een missie noem ik ze, mensen die zich op uiteenlopende manieren inzetten voor de wereld van vandaag en morgen. Zij zijn degenen die werken aan klimaatverandering! Zij werken aan een klimaat van bewustwording en verantwoordelijkheid nemen. Het klimaat van medemenselijkheid, waar warmte en compassie de wolken doen wegdrijven, de kou uit de lucht halen en dreigingen worden ondervangen door een vlot te bouwen dat meedrijft tot er nieuw land gevonden is.

Ik ga hier niet beweren dat de wereld steeds slechter wordt. Er zijn heel veel zorgwekkende situaties rondom armoede, onderdrukking, geweld, discriminatie, dierenleed, vervuiling en vele andere misstanden. Nog altijd is er honger en zijn er vele miljoenen vluchtelingen. Er zijn een aantal leiders van naties, die het woord leider -naar mijn beleving – niet waardig zijn en die nogal wat zaken beangstigend  op scherp zetten. Tóch zijn er ook heel veel mooie en positieve ontwikkelingen. Voor veel meer mensen, en gelukkig ook meisjes, is er meer educatie. Ook medische behandeling is voor steeds meer mensen beschikbaar, al is dat nog wel vaak magere zorg. Nederlanders behoren gemiddeld genomen tot de gelukkigste mensen op aarde, zeggen onderzoekers. Ik ben op een leeftijd dat ik wat decennia terug kan kijken en dan zie ik zoveel waardevolle ontwikkelingen, waar heel wat taboes zijn doorbroken en ooit eerder onbespreekbare onderwerpen nu de gewoonste zaak van de wereld zijn.

Zoveel goeds en toch … leven we in een wereld waar velen nog winst boven waarde stellen. Een wereld waar alles is gekoppeld aan geld en waar spreken over echte zielenroerselen nog steeds geen algemeen goed is. De mens heeft zich losgemaakt van de natuur, van zijn leefomgeving waar diversiteit en natuurlijke processen zorgen dat alles in balans kan blijven. Een hoofd-samenleving die wel wat hart kan gebruiken. En dus is het de hoogste tijd voor een klimaatverandering!

Ben jij een mens met een missie? Heb jij het gevoel dat je iets bij te dragen hebt aan deze wereld? Een technisch oplossing voor het voedsel van de toekomst of om de menselijke nestvervuiling op te ruimen. Jij bent misschien wel degene die weet dat jij iets speciaals voor dieren kan doen. Of heb jij een niet te remmen gedrevenheid om als een ware lichtwerker mensen te helen? Dan is het nu jouw tijd! Ga luisteren naar jouw hart, voel je geroepen om dát te doen waar jouw talenten je toe uitnodigen. Doe waar je – misschien onbewust – moeiteloos goed in bent. Gá het klimaat veranderen!

Durf jij het aan? Laten we dan samen op weg gaan naar de toekomst en het klimaat veranderen. Samen zorgen dat ijskappen smelten en er échte mensen onder vandaan komen, zodat de echte ijskappen in stand blijven. Met elkaar zorgen dat er waar we ook zijn meer warmte in de lucht hangt, dat er ideeën uitgewerkt worden die zorgen voor die frisse wind om nieuwe oplossingen te vinden en dat we bootjes bouwen om elkaar te vinden. Het hoeven geen grootse projecten te zijn, alle veranderingen beginnen klein. Ga je mee samen op weg naar de toekomst?

En ben je op pad om jouw missie waar te maken, maar loop je tegen onzekerheden of blokkades aan,  schroom niet en neem contact op.

Sabine / ACT2B…/ Februari 2020

Ga je mee naar de zee? Voor leiders met een missie

/2 Reacties/in

Woorden die richting geven

Ken je dat, dat je ergens een paar regels leest die een onverwacht sterke impact hebben? Niet dat je leven nu in één keer totaal op z’n kop gaat, maar wel zo dat je nog bewust bent van die specifieke woorden. Ze houden je bezig, zetten zaken in een ander perspectief en soms blijven ze knagen zonder dat je er exact de vinger op kunt leggen.

Rotterdam heeft haar vuilniswagens extra waarde toegekend door ze te tooien met intrigerende dichtregels. Zo las ik ooit op een vuilniswagen ‘Een mens heeft geen tijd om voor alles tijd te hebben’ Ik weet nog dat ik de woorden letterlijk voorbij zag rijden en snel een papiertje in mijn auto zocht om ze niet kwijt te raken. Later heb ik ze uitgetypt en het ergens bij mijn bureau opgehangen, zodat ik ze regelmatig onder ogen kreeg. Op gepaste momenten komen ze weer naar boven en kunnen ze richting geven aan wat dan speelt.

Verzamelde inzichten

Zo lang als ik me kan herinneren kan ik geraakt worden door teksten. Zo hingen er bij mijn oma twee borden aan de wand waar ik als kind met verwondering eindeloos naar kon kijken, zelfs toen ik eindelijk zélf kon lezen wat erop geschreven stond. Op het ene bord stond ‘Van het concert des levens krijgt niemand een program’. Jaren later interpreteerde ik het als ‘het leven overkomt je’, totdat ik doorkreeg dat je ook wel zelf een ‘program’ kunt schrijven. Op het andere bord  stond ‘As ’t niet ken so ’t mot, dan mot ’t maer so ’t ken’. Een spreuk die uiteindelijk een soort leidraad is geworden in mijn leven om altijd weer een weg te zoeken, ook als het niet wil stromen.

Ga je mee naar de zee

In de loop der jaren verzamelde ik teksten, spreuken, gezegdes als ze mij raakten of voelden als een richtlijn voor mij. Één daarvan is een quote van Antoine de Saint- Exupéry, auteur van de Kleine Prins. Deze tekst ‘Als je een schip wilt bouwen, breng dan geen mensen bij elkaar om hout aan te slepen, werktekeningen te maken en taken te verdelen, maar leer de mensen verlangen naar de eindeloze zee’ had vele jaren een prominente plek aan de wand van mijn kantoor.  Ik weet nog dat ik ontroerd was de eerste keer dat ik deze woorden las. Dit raakte zo mijn beleving over de kracht van samenwerken dat dit een belangrijke leidraad voor mij werd.

Van memo naar missie

Dat kleine papiertje met die tekst en tekening van een zeilschip werd vele jaren geleden voor mij een houvast. Het hielp mij om moed te blijven houden in een wereld die ingesteld was op targets en snelle cijfers i.p.v. de kracht van samenwerking. Het gaf mij richting en het vertrouwen dat het werkelijk mogelijk is om mensen samen te brengen en hun persoonlijke inzet en kwaliteiten aan te spreken. En dat op een manier die maakt dat ze met elkaar vanuit hun persoonlijke ‘drive’ een einddoel realiseren. Niet gewoon een groepje mensen bij elkaar zetten en hopen dat ze, eventueel met behulp van testen en trainingen, een aardig team  worden en dan met veel inspanning gaan sturen op resultaten.  Het inspireren, motiveren en empoweren om tot een waarde gerichte samenwerking te komen, dát werd mijn missie.

Verlangen werkt

In 2012 bracht ik een dichtbundel uit met de titel ‘Bundeltje Verlangen’ en in de inleiding schreef ik “Alles begint met verlangen…”. Precies zoals de quote van De Saint-Exupéry suggereert. Breng mensen bijeen vanuit een gezamenlijk verlangen en zij zullen hun talenten en vermogens inzetten om dát te realiseren. Verlangen zet je in beweging, verlangen boort creativiteit aan, zet aan tot samenwerken en doelen waarmaken.

Het realiseren van een gezamenlijk target – met gekoppelde bonus -kan uiteraard óók een verlangen zijn. Toch heeft de ervaring mij geleerd dat dergelijke targets slechts kort werkend zijn. Sterker nog, winst-gedreven systemen werken veelal onderlinge frictie in de hand. Zeker heeft dit systeem decennialang succesvol gewerkt en tot economische groei geleid. Evenals zoveel andere systemen ooit werkten, totdat er iets nieuws voor in de plaats kwam.

Van winst naar waarde

In de afgelopen jaren is steeds duidelijker geworden dat winst-gedreven doelstellingen mensen geen blijvende voldoening brengen. Sterker deze manier kent een flinke schaduwzijde als ontevredenheid, het ervaren van een gebrek aan zingeving tot overmatige stress en ziekte aan toe. En niet te vergeten overproductie ten kosten van grondstoffen en leefomgeving, naast een veelheid van andere factoren. Bijzonder genoeg blijkt een verlangen om zich te verbinden aan een gezamenlijk doel, en daarmee met elkaar, uiteindelijk een oneindig sterkere drijfveer om doelen te realiseren.

Deze manier van samenwerken nodigt betrokkenen uit tot wérkelijke deelname aan het proces én het benutten van meerdere aanwezige talenten. In de situaties waarin vanuit dit gedachtegoed gewerkt wordt zie je dat mensen multifunctioneel zijn in te zetten, zich sterk verbonden voelen met de organisatie en vooral ook trots zijn op wat ze met elkaar gerealiseerd hebben.

Deze woorden gaven richting aan mijn verlangen om van management naar persoonlijk leiderschap te groeien. Leiderschap waarin ik mij géén marionet van het systeem meer voelde, maar vanuit mijn hart met mensen om kon gaan. En hoe geweldig was het toen ik een situatie kon creëren waarin medewerkers collega’s werden, die vanuit hún eigenheid konden samenwerken en hún eigen wijsheid en persoonlijke talenten in gingen zetten. ‘Als je een schip wilt bouwen … leer ze verlangen naar de eindeloze zee’ … het is waar, het wérkt! In werk- én privésituaties. Máár, zoals de meeste dingen werkt het niet zonder meer, daarover een volgende keer.

En jij? Welke woorden hebben jou op het spoor van jouw missie gezet? En helpen ze jou nu nog koers te houden?

Je bent meer dan welkom om jouw woorden eens te delen in een ongewoon goed gesprek, zomaar omdat het kan. Je bent één klik verwijderd van een vrijblijvende Inzichtsessie, laat gewoon hier een berichtje achter.

Beschuit met muisjes en eigenheid

/in

Verwachtingsvol

Verwachtingsvol keek ik deze weken uit naar de komst van het eerste kleinkind. De spanning liep aardig op, omdat de zwangerschap van onze dochter niet geheel zonder zorgen mocht verlopen. De laatste weken werden de berichten positiever en was nu het wachten op de kleine spruit. En dus volgden de foto’s van de bolle buik en de filmpjes van een buikje in beweging, zeker wanneer de kleine de hik had.

In dezelfde periode werkte ik aan de opzet van een eigen ‘nieuwsbrief’, een noodzakelijk fenomeen in deze tijd zo wisten deskundigen mij te vertellen. Ook al gaat het om iets totaal anders, voor beiden bleek toch een pittige bevalling nodig. Maar wat telt is het resultaat èn daar kunnen zowel mijn dochter als ik trots op zijn!

Verliefd

Nou laat ik in eerste instantie melden dat er een dotje van een kleindochter is geboren! Een pracht baby’tje met echte vingertjes en teentjes en een poezelzacht rose huidje. Een droom van een baby. En als nieuwbakken en rechtgeaarde oma ben ik natuurlijk ook op slag verliefd. Het is maar goed dat de afstand te groot is, anders zou ik vast elke dag even willen gaan kijken.

Toch wel wat anders dan de geboorte van een ‘nieuwsbrief’. Maar uiteindelijk bleek ik ook nog “verliefd” te kunnen worden op iets als een nieuwsbrief. Soms kost het even voor je tot inzicht komt en je eigen-wijsheid durft in te zetten.

Verwante processen

Er bleken wonderlijk veel parallellen in beide geboortes te zitten. Zo was het voor beiden stoeien met de naam. Want ja, zo’n naam zet toch de toon voor het verdere leven. Een andere gelijkenis was er in het proces van aankondiging. Want … Ga je vol met toeters en bellen het web op en maak je er een publiekelijk (kraam-)feestje van? Of kies je voor klein en intiem en bouw je aan de kwaliteit van de relatie?

Net als voor het kleinkind was er voldoende deskundige begeleiding die met raad en daad terzijde stond en het proces stuurde. Vanuit deskundigheid, dat wel! Het effect was echter in beide situaties vooral onrust en onzekerheid, zowel voor de aankomende ouders en naasten, als voor mij met het geklungel rond dat ‘ding’.

Hoe goed ook alle hulp en deskundigheid, en bij de zwangerschap alle medisch-technische mogelijkheden, het effect was dat het vertrouwen op het eigen gevoel verstoord werd. Dat brengt je uit balans, waardoor je toch minder effectief wordt. Aan het eind van de negen maanden trof mijn dochter een gynaecoloog die heel ouderwets zei “Maar dat ziet er allemaal toch goed uit en de kindjes kwamen er vroeger ook zonder al die controles, je voelt het toch zelf het beste”.

En aan het eind van mijn ‘proces’ had ik alle goed adviezen gevolgd, webinars bekeken, werkboeken doorgeworsteld en stond ik stil. Simpel, omdat alles wat uit al dat volgen kwam ‘niet écht, niet eigen voelde’.

Verloren

Zo voelde het, verloren. Precies wat ik bij mijn dochter merkte toen ze hoorde dat er mogelijk medische complicaties zouden zijn en er een reeks van opvolgende controles volgde. Alsof de regie je uit handen wordt genomen en wie jij bent en wat jij  belangrijk vindt er plots niet meer toe doet.

En zoiets overkwam mij ook in mijn proces. Goedbedoelende deskundigen, die ikzelf had ingehuurd, stonden mij bij en zij stuurden mij met voorbeelden, informatie, drongen aan op planningen en lieten mij ten stelligste weten dat het nu wel zó moet wilde je ‘resultaat behalen’. Ik ging mee in de stroom, net als mijn dochter braaf bijna elke week opnieuw een ander soort echo liet maken. En in plaats van meer grip op de situatie te krijgen, voelde het alsof we meegezogen werden in een maalstroom en we maar moesten vertrouwen dat het goed zou komen.

Eigen-wijsheid

Pas toen die wijze arts haar het gevoel gaf dat ze het zelf het beste voelde, kon mijn dochter ontspannen uit gaan zien naar de bevalling. Pas toen ik besefte dat niet de deskundigen, maar ikzelf de lijn uit moest zetten, toen gingen de woorden stromen en konden ideeën tot bloei komen.

O en als professional kon ik mezelf ook best voor mijn hoofd slaan hoor! Hoe had ik, die zich toch zó gericht is op eigenheid, me zo kunnen laten verleiden om zo slecht te luisteren naar mijn eigen wijsheid?! Als een bijzondere wake-up-call heb ik het ervaren, achteraf natuurlijk. Al die tijd voelde ik dat er ook ander mogelijkheden waren. Al die tijd voelde ik ongemak bij wat men als een onvermijdelijk ‘zo doen we dat nú’ bracht. Want … daar waar ik zo ga voor per se persoonlijk en het inzetten en benutten voor eigenzinnige eigenheid, was ik juist bezig geweest om me aan het format van anderen aan te passen. Poeh, wat een fijne les!

Eigen-zinnigheid

En in de maanden van ontwikkeling van het kindje maakte ik een verdere professionele ontwikkeling door. En dan komt het moment van geboorte, het moment waarop het kindje de stap naar de buitenwereld maakt. Alle spulletjes gepakt, lijstjes gevolgd, oefeningen gedaan, stappen doorgelopen, …. En dan loopt het toch anders! Zo gaat dat namelijk, het leven kent haar eigen programma. Ietsje sneller dan gedacht zag het kindje het levenslicht. Gewoon een eigenzinnig typje, denk ik dan optimistisch. Dát deel ging in elk geval sneller dan het mijne.

Tja en dan volgt het moment waarop iedereen mag weten met welke naam zij door het leven mag gaan. Maanden terug zag ik de kladjes al op tafel liggen bij dochter en schoonzoon. Hoe ga je iemand noemen die je nog niet kent? Een naam geven is verweven met wie jij als naamgever bent en bijvoorbeeld met de rol die je voor iemand (of iets) in de toekomst ziet. O en het moet ook zeker wel een onderscheidende naam zijn, iets wat alleen bij het karakter van dit kindje zou passen. Ze hebben er lang en goed over nagedacht die lieve nieuwe ouders.

Zondagmiddag 2 juni, de telefoon gaat. Ik ben er snel bij want ik zal gebeld worden als de bevalling begint om dan zo snel mogelijk op weg naar het ziekenhuis te gaan. De stem van mijn dochter, ik hoor meteen dat ze anders klinkt. “Mam, ik moet je wat zeggen. Je bent oma geworden. Ze is er … jouw kleindochter … Lenthe!”…….

Plots zijn alle andere dingen onbelangrijk, of … eigenlijk word je je even extra bewust van de dingen die werkelijk belangrijk zijn. Zoals het vormgeven van jouw eigen eigenheid!

En mijn namenlijstje  … Ik ben eigenzinnig genoeg om het geen ‘Nieuwsbrief’ te willen noemen. Zo vanzelfsprekend als Lenthe als naam voor de kleindochter klonk, zo vanzelfsprekend kreeg mijn ‘nieuwsbrief’ een eigen naam. Met trots kan ik zeggen …. Ze is er …. mijn Inzichtbericht!

Heb jij de allereerste al ontvangen? Zo niet meld je dan hier aan.

Sabine / ACT2B…/ Juni 2019

Het boek dat maar niet geschreven wil worden

/4 Reacties/in

Na Passion en Pasen: Het boek dat maar niet geschreven wil worden

Wat heeft dat boek nou met The Passion en Pasen te maken? En boek? Welk boek? Nee niet dát boek, maar dat boek dat er nog niet is. Wat er wél is? Een map vol ideeën, kladmateriaal, voorbeelden, werkblad en een titel en vooral ook de drive om te schrijven. Wat er óók is is een schrijfcoach die richting geeft, druk op de ketel houdt en streng is voor wat betreft de manieren waarop een boek geschreven ‘hoort’ te worden. En wat heeft dát alles dan met de twee voorgaande blogs te maken (zie hier het eerste en hier het tweede Paas-blog)? Lees gerust verder …

En dan doe je ‘niets’

Laat ik beginnen met de vraag of jij dat ook kent, dat je iets zó graag wilt dat je daarmee jezelf eigenlijk in de weg zit? Ondanks alle goede inzet en intenties en de ingeschakelde hulp, wil het tóch maar niet stromen. Soms lijkt het of alle omstandigheden je verhinderen om datgene te doen wat je eigenlijk zou willen doen. Heb je net tijd gepland, wordt jouw programma verstoord. Of je hebt al je materiaal om je heen verzameld en dan plots kom je tot de ontdekking dat je toch wel iets héél belangrijks over het hoofd hebt gezien. Iets dat op dat moment essentieel lijkt om verder te kunnen en dus éérst verzameld of uitgezocht moet worden. En als je dán denkt goed op weg te zijn kom je een ‘deskundige’ tegen die je fijntjes verteld ‘hoe het écht moet’. En dan doe je ‘niets’, althans niet dát wat je eigenlijk zo heel graag dacht te willen doen. Je omgeving vraagt naar resultaten, want je zou toch zoiets moois maken. Je ziet anderen wel persoonlijke projecten realiseren, soms kom je iemand tegen die bijna met jóúw idee aan de haal gaat. Het gevoel van urgentie neemt toe en daarmee groeit ook de frustratie en het zelfverwijt. En dan lijkt er een vicieuze cirkel te ontstaan en met een beetje pech groeit er zelfs een neerwaartse spiraal. En het proces stagneert.

Verwachtingen

Dat is zo’n beetje wat mij de laatste tijd overkomt als het om ‘het boek’ gaat. Dat boek dat maar niet geschreven wil worden, ondanks alle beste bedoelingen. En de grap is dat het alles met het omgaan met verwachtingen te maken heeft. Laat dat nou precies het thema van ‘het boek’ zijn! In dit geval betreft het zowel mijn verwachtingen ten aanzien van mijzelf, als de verwachtingen van anderen én mijn veronderstelling over wat anderen misschien zouden verwachten. En met dat besef realiseer ik me dan weer het belang van dit boek. En dán komt het aan op loslaten, op vertrouwen op eigenheid, op persoonlijk leiderschap, op lef om te doen en de stap durven zetten naar iets nieuws en het ogenschijnlijk onmogelijke mogelijk maken. Geen uitvluchten meer verzinnen, maar de situatie aangaan en er als herboren uitkomen, juist omdat je jezelf bent overstegen.

Als alles mogelijk zou zijn

“Als alles mogelijk is, wat zou je dan – het liefste – doen?” Ik stel die vraag vaak genoeg aan de mensen die ik in mijn praktijk mag ontmoeten, gevolgd door “Wat houd je nu tegen?”. Een vraag die ik zo nu en dan ook voor mezelf moet beantwoorden, om motieven en stagnaties helder te krijgen. Dat ik graag een boek zou schrijven, meer boeken zelfs, da’s wel duidelijk. Wat mij tegenhoudt is – hier zou een peinzende emoji passen – dat is dan toch gek genoeg de gedachte niet te voldoen aan de verwachtingen van mijzelf en die van anderen, zonder feitelijk te weten wát die verwachtingen zijn. Wat stapelen we toch veel veronderstellingen rondom verwachtingen!

Feiten op een rijtje

Kan ik schrijven? Ja. Heb ik voldoende kennis over het onderwerp? Ja. Weet ik of er interesse is? Ja. Vind ik het leuk of uitdagend genoeg? Ja. Ben ik bang dat het niet goed genoeg zal zijn? Ja. Weet ik van te voren of het goed genoeg zal zijn? Nee, niet als ik het niet schrijf. Wat heb ik nodig om het te schrijven? Vooral tijd, rust en goede support van mijn omgeving. Wat blokkeert mij in dit proces? Het idee aan bepaalde formats of werkwijzen te moeten voldoen, dit ontneemt mij de creatieve vrijheid en bekneld mijn eigenheid. Én wat óók blokkeert is het kijken naar de resultaten van anderen, die doen het immers altijd beter! Hoe realistisch is dat?

Oké, tijd om me aan mijn eigen lessen te gaan houden, ofwel doen wat je predikt … aan de slag! Met dat boek dat er wél gaat komen … of een ander boek, dat mag ook.

En nu jij!

Als alles mogelijk zou zijn, wat zou jij dan doen? En wat houd je tegen? Misschien helpt een Ongewoon Goed Gesprek jou op weg? … laat wat van je horen.

Neem contact op

Over Pasen en professionele profilering

/in

Paasreflectie

En na The Passion werd het Pasen. Een late Pasen dit jaar, maar vooral een zonovergoten Pasen. Menigeen is erop uit getrokken. Ik niet, ik blijf liever thuis met zulke dagen. Thuis bezig in de tuin, plantjes poten, aarde toevoegen, beetje snoeien en laten bloeien. Mijn dieren om me heen en mijn gezin als dat kan. Rust en reflectie. En nee, dat is niet saai!

Mijn voorgaande blog ging over The Passion, het lijdensverhaal, verbinding en leiderschap. Dit schrijven gaat over Pasen als teken van nieuw leven. Veel religieuze geschriften vertellen over wonderlijke gebeurtenissen, prachtige vertellingen met een diepere betekenis. En zo gaat Pasen over wederopstanding, over een nieuw begin, over mogelijkheden die voor onmogelijk werden gehouden.

Rust en Reflectie

Rust en reflectie zijn uitdagingen in een overvol bestaan waarin er altijd meer te doen lijkt dan dat de klok tijd geeft. En zo was ik bezig met mijn handen in de aarde, de onherstelbare schade van de buxusmot herstellend door het uitzetten van nieuwe plantjes. Ik heb bewust gekozen voor bloemrijke varianten om insecten, bijen en vlinders te trekken. Tuinwerk vraagt aandacht. Je kunt plantjes natuurlijk zomaar ergens in de grond zetten, dat kan best. Je kunt er dan ook nog wat mest ofzo bij strooien en dan verwachten dat het groeit. Soms lukt dat. Dan staat er wel een plant, maar na verloop van tijd zie je toch dat het wat ielig blijft. Een paar takjes, een enkele bloem, maar niet dat je zegt een groeizame plant. In de loop der jaren heb ik wel iets geleerd van tuinieren en nu weet ik dat het veel uit kan maken wáár je een plant neerzet, welke grond je toevoegt en of je wel of niet snoeit.  En soms moet je een plant verplaatsen, omdat hij de oude plek ontgroeit is. In mijn dagelijkse praktijk zie ik veel overeenkomsten tussen het biologisch systeem en het leven en werken van mensen. Het heeft een eigen logica en elke verstoring of gebrek levert problemen elders in het systeem op.

Verwondering

Rust en reflectie, zo tijdens het wroeten in de aarde groeit mijn verwondering. Verwondering over het wonder van groei, want hoe bijzonder is het niet dat er elk voorjaar weer nieuw leven is? Dat door asfalt heen plantjes groeien, dat op onmogelijke plekken flora en fauna zich aanpassen en dat in verwoeste gebieden nieuwe natuur ontstaat? En hoe bizar is het eigenlijk dat wij menen alles in de hand te moeten houden, terwijl we toch eigenlijk een deel van diezelfde natuur zijn. Durven we de controle los te laten? Durven we vertrouwen op wonderen, of in elk geval te vertrouwen dat er meer mogelijk is dan wij kunnen bedenken? Durven we überhaupt vertrouwen op onze eigen mogelijkheden? Durven we te vertrouwen op de groeikracht van mensen? Hoe mooi zou het zijn als we zouden bouwen aan vertrouwen en het toevoegen van waarde!

Pasen en professioneel profileren

Tja je mijmert wat af als je je overgeeft aan rust en reflectie. Het versterkte mijn inzicht dat er altijd weer een nieuw begin mogelijk is, dat je grenzen kunt overstijgen, ook die van jezelf. In de aanloop naar Pasen had ik al een aanloop genomen naar mijn nieuwe begin. Mijn nieuwe professionele profilering die al veel eerder gezaaid was, om in tuintermen te blijven spreken, mag nu groeien en vorm krijgen. En dan komt het aan op die grote stap, het loslaten van het ‘oude’ en met vertrouwen een nieuwe weg inslaan. Niet echt een wedergeboorte, maar wel nieuw professioneel leven geworteld in een stevige ondergrond.

Ta-Da

Tromgeroffel gevolgd door Ta-Da, of zoiets, dat zou nu op z’n plaats zijn. Met een vette knipoog uiteraard. Eerder had ik al gekozen mij de komende expliciet te willen inzetten voor mensen met een missie! Of mensen op zoek naar hun missie. Waarom? Omdat zij gedreven zijn om bewust betekenisvol het verschil te willen maken. Nu met deze Paasreflectie groeide mijn inzicht van het belang van (bege-)leiderschap met lef & liefde. Want, deze tijd vraagt om leiderschap met lef om het anders te doen vanuit betrokkenheid of gedrevenheid, ik noem het liefde,  omdat dat jouw missie is het verschil te maken. Net zoals het mijn missie is om jou daarin naar mijn beste vermogen te ondersteunen, bij te dragen aan het versterken van jouw vermogens om verschil te maken in jouw leven en dat van anderen. Leiderschap met lef & liefde. Durf jij het aan zo’n nieuw begin?

Laat het me weten of maak een afspraak voor een Ongewoon Goed Gesprek

Neem contact op

De impact van een oud verhaal – hoe een oud verhaal je toch steeds weer kan raken en over leiderschap met lef & liefde

/in

Spektakelstuk

Heb je het ook gezien? The Passion, dit jaar uitgevoerd in Dordrecht. Ik heb gekeken. In het begin maar half, want ik ken het verhaal wel. Toch gaandeweg werd ik steeds meer gegrepen door de vertelling, opnieuw na zoveel keren. Los van religie, voel ik dan de machteloosheid over onrechtvaardigheid, het ongrijpbare van zoveel ongefundeerd oordeel en onbegrip dat mensen elkaar dit kunnen aandoen. Je zou toch zeggen, niet iets om voor je plezier naar te kijken. Ik verbaas me erover dat we in staat zijn van zo’n triest verhaal een spektakelstuk, zelfs een ‘event’,  te maken. Maar, dat is van alle tijden als je de geschiedenis erop naleest. Zegt dat iets over ons mens zijn, over de ontwikkeling de we wel of niet hebben doorgemaakt in de loop der eeuwen? Een vraag die mij kan bezighouden, overigens evenals de vragen die ten grondslag liggen aan religie, ongeacht welke religie dan ook. Misschien iets voor een later stuk.

The Passion

Terug naar The Passion. Ik had met mijn eigen coach, ja coaches hebben soms ook eigen coaches nodig, bedacht de week ervoor een stuk te zullen schrijven over The Passion. Ik had zullen schrijven over mijn ervaring in 2016 toen ik erbij was in Amersfoort samen met mijn jongste dochter. Daarin had ik willen vertellen over hoe bijzonder het was om daar in de natte kilte voor aanvang van het spektakel samen met zo’n 20.000 anderen de impact van stilte te ervaren. En de impact was groot! Twee dagen ervoor had een terreuraanslag op Zaventhem/Brussel plaatsgevonden, met een flink aantal slachtoffers. De schrik zat er dan ook redelijk in en de controles in Amersfoort waren verscherpt. Desondanks, of misschien juist dankzij, kon je vanaf het binnenstromen van alle mensen al een sterke saamhorigheid ervaren.

Kippenvel-stil

Het lijdensverhaal kreeg nog een extra lading toen het publiek voor aanvang gevraagd werd 2 minuten stilte in acht te nemen voor de slachtoffers van die aanslag. En het was stil! Kippenvel-stil! En die stilte zette de toon voor de gehele verdere uitvoering van The Passion. Indrukwekkend. Maar misschien vond ik het einde nog wel het meest indrukwekkend. Niet de afsluiting met het laatste lied van de acteur, maar de rust waarmee die enorme mensen massa uiteindelijk het gebied verliet. Alsof de lading van het spektakel ondanks alle moderne drukte met dubbele effect was binnengeslopen.

Verbinding en Leiderschap

Wat je kon ervaren daar op en rond het Eemplein in Amersfoort, op die miezerige donderdagavond eind maart in 2016, was verbinding. Het was er écht op dat moment. Deels door de gebeurtenissen in de voorafgaande dagen, deels door de opzet en de vertolken van de rollen door de acteurs, maar zeker niet minder door het verhaal zelf. Ongeacht achtergrond, religie, geloof of andere overtuiging, blijkt het voor velen nog altijd een verhaal dat raakt. Ik mocht er deelgenoot van zijn daar in Amersfoort en heb gezien dat het mogelijk is dat zoveel mensen van verschillende culturele, maatschappelijke en religieuze afkomst in harmonie samen kunnen komen.

Ik ben niet religieus opgevoed, maar ergens in mijn leven werd ik ontroerd door het verhaal van die bijzondere man van lang geleden. Evenals de vertellingen uit andere geschriften en stromingen. Toen had ik zeker geen idee waarom, nu weet ik dat het voor mij iets vertelt over leiderschap. Leiderschap van binnenuit, vanuit het hart, gericht op verbinding. Leiderschap met lef & liefde, waarin je krachtig staat voor wie je bent en vanuit dienstbaarheid bijdraagt aan verbondenheid en persoonlijke kracht van anderen.

Tja, ik hád over The Passion zullen schrijven … 😉

Neem contact op

Maak ruimte voor groeikracht

/in

Groeiwerk  

Ik had te lang gewacht, of eigenlijk niet gewacht, maar de omstandigheden maakten dat het niet anders kon; de wilgen in onze tuin en wat andere groenvoorzieners moesten nog nodig geknot en gesnoeid.

En dat terwijl sinds een week of wat alles al flink begint uit te lopen. De wilgen hadden al zo’n 3 jaar respijt gekregen met de kans om door te groeien. Als fanatieke groenliefhebber ken ik uiteraard het belang van snoei en onderhoud, maar als je die takken van zo’n kronkelwilg dan als een weelderige haardos ziet uitkomen weet dan maar eens waar de schaar geplaatst moet worden. Maar … als je te lang wacht ontstaat de noodzaak tot bruut geweld en nu dienden dus grote takken te worden geveld.

Onze tuinman had zich op mijn gemengde gevoelens goed voorbereid: voordat ik goed en wel de dag met wakkere ogen kon aankijken, klonk het gesnerp door de frisse voorjaarslucht en lagen de eerste takken al op straat. Oef … ik had hem nog instructies willen geven. Tja, te laat, tuinman deed waar ‘ie goed in is … glashard snoeien.

Snoeihard

“O maar tuinman ik wil er zo graag nog paastakken vanaf halen.” Nou dat moest ik dan maar doen, tuinman zelf gaf aan helemaal niks met paastakken te hebben. Hij vond het maar gedoe voor een paar takjes.

Toen ik uit de grote berg takken wat fraai gevormd groen probeerde te redden, bedacht ik me hoe wonderlijk dit lijkt op heel veel situaties in het dagelijks leven.

Het leven groeit om je heen, het is er en doet waar het de ruimte toe krijgt. Soms woekeren er situaties of sterven anderen af. Soms neem je waar dat het uit de hand dreigt te lopen, maar je bent zo druk met andere zaken dat je vergeet er werkelijk werk van te maken.

Eigenlijk verlies je stukje bij beetje de regie. En dan plots is er iemand, of iets, die snoeihard ingrijpt.

Ook dan, dan zie je met lede ogen aan dat anderen, of omstandigheden, de beslissing voor je nemen. Of het nou met goede bedoelingen vanuit vakmanschap is, of dat er eigen belang of andere minder goede intenties achter zitten.

Je staat erbij en kijkt ernaar en probeert nog wat te redden van wat jou dierbaar is, van dat waar jij waarde aan hecht.

Wildgroei en groeikracht

Dagelijks spreek ik mooie mensen met een missie die zich plots realiseren dat ze overwoekerd worden door een wildgroei van persoonlijke obstakels, emoties en onzekerheden. Vaak ook zijn het managers die ervaren dat de organisatie zich als vanzelf is gaan ontwikkelen en tot iets anders geworden is dan waar de organisatie ooit voor bedoeld was.

Het besef dat er nieuw leiderschap nodig is om het weer in juiste banen te leiden maakt veranderen nog niet makkelijk.

En dan ben ik de tuinman, de optimalist die met raad en daad bevraagt, ruimte maakt voor licht en nieuwe groeikracht. Door oud zeer weg te halen, door talenten, essentie en verbinding in kaart te brengen, door het exploreren van de toekomst en het verzamelen van moed en vertrouwen.

Samen gaan we op expeditie; op zoek naar groeikracht en de eigenheid van jou of jouw organisatie, naar dat wat jij in het leven kunt zetten.

We maken er groeiwerk van!

Wil je weten hoe dat voor jou werkt? Zet dan de eerste stap en maak een afspraak voor een inzichtsessie. Je ben van harte welkom voor een Ongewoon Goed Gesprek.

Neem contact op

 

 

Vandaag weet ik ineens ‘dit is wat ik wil doen’!

/in

Nu “weet” ik het

Vandaag weet ik ineens ‘dit is wat ik wil doen’!

Grappig toch dat je soms zo’n zoektocht in jezelf moet afleggen zodat je letterlijk de oplossing ont-dekt. Zelfs met zo’n 30 jaar ervaring in menskunde, levensnavigatie en soulsearching en zo’n 60 jaar ervaring met het leven en dat wat dat kan brengen.

Bijzonder hoe je steeds opnieuw op zoek kan zijn naar wat ‘jouw bedoeling’ is.

Vragen als ‘wat heb ik hier nog te doen?’, ‘wie zit er nu nog op mij te wachten?’ en ‘wat is mijn toegevoegde waarde?’ spelen regelmatig door mijn hoofd. Alhoewel ik er in de drukte van het dagelijks leven gemakkelijk aan voorbij ga. En dat terwijl ik weet hoe essentieel het is om zo nu en dan even een pas op de plaats te maken. Even tijd om goed te kijken naar het pad dat je hebt afgelegd, waar je nu staat en waar je naartoe wil. Waar kom je vandaan? En waar wil je naartoe? Het zijn de basisvragen die ik, soms in verpakte vorm, aan mijn cliënten stel.

Zo ook vandaag.

Na een kort telefoontje gisteren, heb ik vandaag een ontmoeting met een vrolijk en toch wat wanhopig klinkende dame.

Wervelwind zonder richtinggevoel 

Met fikse energie stapt zij binnen, voor het gemak noem ik haar nu even Lianne. Zodra ze over de drempel stapt is de turbulentie die zij met zich meedraagt merkbaar. Liannes telefonische vraag ging over het niet weten hoe ze haar professionele praktijk zou moeten gaan starten. Na het jas ophangen, kopje thee en de eerste vraag barst ze als een wervelwind los en volgt er een verhaal van 20 jaar en langer. Een verhaal van zomaar ooit in een vak gerold te zijn, van vele jaren maar doorgaan ondanks een knagend gevoel, totdat haar lijf begon te protesteren en daarop ook haar partner.

Er volgde een zoektocht in begeleiding en vooral confrontatie met zichzelf op een soloreis, waarna het besluit viel uit haar comfortabele baan te stappen op zoek naar een nieuwe koers. Dat was enige maanden terug en nu is er een groot zwart gat.

O ze is niet depressief of ongelukkig, in tegendeel de vrijheid doet haar goed en alle lichamelijke klachten zijn verdwenen. Verder heeft ze een hele berg aan ideeën.

Lianne heeft in de tussentijd als omscholing een creatieve opleiding afgerond met het zekere plan daar iets mee te gaan doen….. en toen wist ze het niet meer. Ze is haar kompas kwijt, zoals ze dat zelf benoemt. Als ze over creatief beeldende vormen en reizen praat zie je vuurtjes in haar ogen branden. Ze wil mooie dingen maken, maar ook zo heel graag het verhaal vertellen van mensen en van de natuur.

Ze vertelt over vluchtelingen die ze als vrijwilliger begeleidt en de landen die ze bezocht heeft waar ze ingrijpende situaties heeft gezien, dat zijn verhalen die ze in beeld zou willen brengen.

Op zoek naar het oog van de storm

Al pratende komen ook andere levensgebieden aan de orde, allen van belang en van invloed op Lianne. De wervelwind gaat tijdens het gesprek niet liggen, maar verandert van toon. Echte emoties worden nog omzeild, dat is veilig. We formuleren de essentie van haar vragen, zodat ik een voorstel voor haar kan uitwerking waarmee we aan de slag kunnen.

De wervelwind in haar krijgt zicht op een kompas en zo stapt Lianne duidelijk lichter de deur uit, de wind in die in de tussentijd buiten is komen aanwaaien. Fijn, dan kan ze haar hoofd ook een beetje leeg laten blazen.

De komende maanden gaan we samen aan de slag. Samen brengen we in kaart wat haar motiveert en inspireert. Vooral wat haar eigenheid is en onderzoeken we welke oplossingen haar eigen wijsheid voor haar in petto heeft, terwijl we onderweg eventuele blokkades opruimen. Al doende hervindt Liane haar kompas en kunnen we de stappen voor haar eigen praktijk concretiseren.

Terwijl ik na Liannes vertrek nadacht over wat ik voor haar zou kunnen betekenen, voelde ik ‘het’ ineens!

Dit is wat ík wil doen!

Zoveel mogelijk mensen met een missie inspireren, motiveren en helen waar nodig, zodat zij anderen blij kunnen maken, mooie dingen kunnen maken die anderen raken, het nieuwste product kunnen ontwikkelen waar de wereld beter van wordt. Of zodat zij een anderen of een hele organisatie weten te inspireren om samen op weg te gaan naar de toekomst waar waarde zwaarder weegt dan geld.

Niks nieuws, dit heb ik al vaker bedacht en gedaan, sterker nog ik dóé het al vele jaren, maar nu voelde ik het van binnenuit zonder dat mijn hoofd zich ermee bemoeide. Alsof je ineens heel duidelijk je bestemming hebt gevonden.

Dit is wat ik wil doen! Grappig hè hoe dat werkt, misschien herken je het wel?

Mooie mensen met een missie

Net als Lianne ken ik de veelheid van ideeën en projecten in mijn hoofd. Die van mij gaan over bewuster en duurzamer leven, over het bestrijden van armoede, het meedenken over nieuwe vormen onderwijs, projecten over samenleven in harmonie met de leefomgeving, het ondersteunen van nieuwe technologie en de ontwikkeling van nieuw leiderschap en organisatiestructuren en alles wat daartussen ligt.

Gewoon een beetje veel voor het aantal jaren dat mij mogelijk rest.

Maar wat dan wél kan en waar ik werkelijk blij van word is als ik zoveel mogelijk van die prachtige, enthousiaste, innovatieve, geniale mensen kan bijstaan en versterken zodat zij hún missie waar kunnen maken.

Ik kijk oprecht uit naar het moment dat Lianne weer mijn werkruimte binnenstormt om haar te kunnen helpen, zodat zij over een paar maanden ook zegt: “Dit is wat ik wil doen!”

Is jouw kompas verstoord of ben je op zoek naar het oog van jouw storm? Voel je van harte welkom voor een Ongewoon Goed Gesprek! Laat een bericht achter en ik neem contact met je op.

Neem contact op