Berichten

Het boek dat maar niet geschreven wil worden

Na Passion en Pasen: Het boek dat maar niet geschreven wil worden

Wat heeft dat boek nou met The Passion en Pasen te maken? En boek? Welk boek? Nee niet dát boek, maar dat boek dat er nog niet is. Wat er wél is? Een map vol ideeën, kladmateriaal, voorbeelden, werkblad en een titel en vooral ook de drive om te schrijven. Wat er óók is is een schrijfcoach die richting geeft, druk op de ketel houdt en streng is voor wat betreft de manieren waarop een boek geschreven ‘hoort’ te worden. En wat heeft dát alles dan met de twee voorgaande blogs te maken (zie hier het eerste en hier het tweede Paas-blog)? Lees gerust verder …

En dan doe je ‘niets’

Laat ik beginnen met de vraag of jij dat ook kent, dat je iets zó graag wilt dat je daarmee jezelf eigenlijk in de weg zit? Ondanks alle goede inzet en intenties en de ingeschakelde hulp, wil het tóch maar niet stromen. Soms lijkt het of alle omstandigheden je verhinderen om datgene te doen wat je eigenlijk zou willen doen. Heb je net tijd gepland, wordt jouw programma verstoord. Of je hebt al je materiaal om je heen verzameld en dan plots kom je tot de ontdekking dat je toch wel iets héél belangrijks over het hoofd hebt gezien. Iets dat op dat moment essentieel lijkt om verder te kunnen en dus éérst verzameld of uitgezocht moet worden. En als je dán denkt goed op weg te zijn kom je een ‘deskundige’ tegen die je fijntjes verteld ‘hoe het écht moet’. En dan doe je ‘niets’, althans niet dát wat je eigenlijk zo heel graag dacht te willen doen. Je omgeving vraagt naar resultaten, want je zou toch zoiets moois maken. Je ziet anderen wel persoonlijke projecten realiseren, soms kom je iemand tegen die bijna met jóúw idee aan de haal gaat. Het gevoel van urgentie neemt toe en daarmee groeit ook de frustratie en het zelfverwijt. En dan lijkt er een vicieuze cirkel te ontstaan en met een beetje pech groeit er zelfs een neerwaartse spiraal. En het proces stagneert.

Verwachtingen

Dat is zo’n beetje wat mij de laatste tijd overkomt als het om ‘het boek’ gaat. Dat boek dat maar niet geschreven wil worden, ondanks alle beste bedoelingen. En de grap is dat het alles met het omgaan met verwachtingen te maken heeft. Laat dat nou precies het thema van ‘het boek’ zijn! In dit geval betreft het zowel mijn verwachtingen ten aanzien van mijzelf, als de verwachtingen van anderen én mijn veronderstelling over wat anderen misschien zouden verwachten. En met dat besef realiseer ik me dan weer het belang van dit boek. En dán komt het aan op loslaten, op vertrouwen op eigenheid, op persoonlijk leiderschap, op lef om te doen en de stap durven zetten naar iets nieuws en het ogenschijnlijk onmogelijke mogelijk maken. Geen uitvluchten meer verzinnen, maar de situatie aangaan en er als herboren uitkomen, juist omdat je jezelf bent overstegen.

Als alles mogelijk zou zijn

“Als alles mogelijk is, wat zou je dan – het liefste – doen?” Ik stel die vraag vaak genoeg aan de mensen die ik in mijn praktijk mag ontmoeten, gevolgd door “Wat houd je nu tegen?”. Een vraag die ik zo nu en dan ook voor mezelf moet beantwoorden, om motieven en stagnaties helder te krijgen. Dat ik graag een boek zou schrijven, meer boeken zelfs, da’s wel duidelijk. Wat mij tegenhoudt is – hier zou een peinzende emoji passen – dat is dan toch gek genoeg de gedachte niet te voldoen aan de verwachtingen van mijzelf en die van anderen, zonder feitelijk te weten wát die verwachtingen zijn. Wat stapelen we toch veel veronderstellingen rondom verwachtingen!

Feiten op een rijtje

Kan ik schrijven? Ja. Heb ik voldoende kennis over het onderwerp? Ja. Weet ik of er interesse is? Ja. Vind ik het leuk of uitdagend genoeg? Ja. Ben ik bang dat het niet goed genoeg zal zijn? Ja. Weet ik van te voren of het goed genoeg zal zijn? Nee, niet als ik het niet schrijf. Wat heb ik nodig om het te schrijven? Vooral tijd, rust en goede support van mijn omgeving. Wat blokkeert mij in dit proces? Het idee aan bepaalde formats of werkwijzen te moeten voldoen, dit ontneemt mij de creatieve vrijheid en bekneld mijn eigenheid. Én wat óók blokkeert is het kijken naar de resultaten van anderen, die doen het immers altijd beter! Hoe realistisch is dat?

Oké, tijd om me aan mijn eigen lessen te gaan houden, ofwel doen wat je predikt … aan de slag! Met dat boek dat er wél gaat komen … of een ander boek, dat mag ook.

En nu jij!

Als alles mogelijk zou zijn, wat zou jij dan doen? En wat houd je tegen? Misschien helpt een Ongewoon Goed Gesprek jou op weg? … laat wat van je horen.

Over Pasen en professionele profilering

Paasreflectie

En na The Passion werd het Pasen. Een late Pasen dit jaar, maar vooral een zonovergoten Pasen. Menigeen is erop uit getrokken. Ik niet, ik blijf liever thuis met zulke dagen. Thuis bezig in de tuin, plantjes poten, aarde toevoegen, beetje snoeien en laten bloeien. Mijn dieren om me heen en mijn gezin als dat kan. Rust en reflectie. En nee, dat is niet saai!

Mijn voorgaande blog ging over The Passion, het lijdensverhaal, verbinding en leiderschap. Dit schrijven gaat over Pasen als teken van nieuw leven. Veel religieuze geschriften vertellen over wonderlijke gebeurtenissen, prachtige vertellingen met een diepere betekenis. En zo gaat Pasen over wederopstanding, over een nieuw begin, over mogelijkheden die voor onmogelijk werden gehouden.

Rust en Reflectie

Rust en reflectie zijn uitdagingen in een overvol bestaan waarin er altijd meer te doen lijkt dan dat de klok tijd geeft. En zo was ik bezig met mijn handen in de aarde, de onherstelbare schade van de buxusmot herstellend door het uitzetten van nieuwe plantjes. Ik heb bewust gekozen voor bloemrijke varianten om insecten, bijen en vlinders te trekken. Tuinwerk vraagt aandacht. Je kunt plantjes natuurlijk zomaar ergens in de grond zetten, dat kan best. Je kunt er dan ook nog wat mest ofzo bij strooien en dan verwachten dat het groeit. Soms lukt dat. Dan staat er wel een plant, maar na verloop van tijd zie je toch dat het wat ielig blijft. Een paar takjes, een enkele bloem, maar niet dat je zegt een groeizame plant. In de loop der jaren heb ik wel iets geleerd van tuinieren en nu weet ik dat het veel uit kan maken wáár je een plant neerzet, welke grond je toevoegt en of je wel of niet snoeit.  En soms moet je een plant verplaatsen, omdat hij de oude plek ontgroeit is. In mijn dagelijkse praktijk zie ik veel overeenkomsten tussen het biologisch systeem en het leven en werken van mensen. Het heeft een eigen logica en elke verstoring of gebrek levert problemen elders in het systeem op.

Verwondering

Rust en reflectie, zo tijdens het wroeten in de aarde groeit mijn verwondering. Verwondering over het wonder van groei, want hoe bijzonder is het niet dat er elk voorjaar weer nieuw leven is? Dat door asfalt heen plantjes groeien, dat op onmogelijke plekken flora en fauna zich aanpassen en dat in verwoeste gebieden nieuwe natuur ontstaat? En hoe bizar is het eigenlijk dat wij menen alles in de hand te moeten houden, terwijl we toch eigenlijk een deel van diezelfde natuur zijn. Durven we de controle los te laten? Durven we vertrouwen op wonderen, of in elk geval te vertrouwen dat er meer mogelijk is dan wij kunnen bedenken? Durven we überhaupt vertrouwen op onze eigen mogelijkheden? Durven we te vertrouwen op de groeikracht van mensen? Hoe mooi zou het zijn als we zouden bouwen aan vertrouwen en het toevoegen van waarde!

Pasen en professioneel profileren

Tja je mijmert wat af als je je overgeeft aan rust en reflectie. Het versterkte mijn inzicht dat er altijd weer een nieuw begin mogelijk is, dat je grenzen kunt overstijgen, ook die van jezelf. In de aanloop naar Pasen had ik al een aanloop genomen naar mijn nieuwe begin. Mijn nieuwe professionele profilering die al veel eerder gezaaid was, om in tuintermen te blijven spreken, mag nu groeien en vorm krijgen. En dan komt het aan op die grote stap, het loslaten van het ‘oude’ en met vertrouwen een nieuwe weg inslaan. Niet echt een wedergeboorte, maar wel nieuw professioneel leven geworteld in een stevige ondergrond.

Ta-Da

Tromgeroffel gevolgd door Ta-Da, of zoiets, dat zou nu op z’n plaats zijn. Met een vette knipoog uiteraard. Eerder had ik al gekozen mij de komende expliciet te willen inzetten voor mensen met een missie! Of mensen op zoek naar hun missie. Waarom? Omdat zij gedreven zijn om bewust betekenisvol het verschil te willen maken. Nu met deze Paasreflectie groeide mijn inzicht van het belang van (bege-)leiderschap met lef & liefde. Want, deze tijd vraagt om leiderschap met lef om het anders te doen vanuit betrokkenheid of gedrevenheid, ik noem het liefde,  omdat dat jouw missie is het verschil te maken. Net zoals het mijn missie is om jou daarin naar mijn beste vermogen te ondersteunen, bij te dragen aan het versterken van jouw vermogens om verschil te maken in jouw leven en dat van anderen. Leiderschap met lef & liefde. Durf jij het aan zo’n nieuw begin?

Laat het me weten of maak een afspraak voor een Ongewoon Goed Gesprek

De impact van een oud verhaal – hoe een oud verhaal je toch steeds weer kan raken en over leiderschap met lef & liefde

Spektakelstuk

Heb je het ook gezien? The Passion, dit jaar uitgevoerd in Dordrecht. Ik heb gekeken. In het begin maar half, want ik ken het verhaal wel. Toch gaandeweg werd ik steeds meer gegrepen door de vertelling, opnieuw na zoveel keren. Los van religie, voel ik dan de machteloosheid over onrechtvaardigheid, het ongrijpbare van zoveel ongefundeerd oordeel en onbegrip dat mensen elkaar dit kunnen aandoen. Je zou toch zeggen, niet iets om voor je plezier naar te kijken. Ik verbaas me erover dat we in staat zijn van zo’n triest verhaal een spektakelstuk, zelfs een ‘event’,  te maken. Maar, dat is van alle tijden als je de geschiedenis erop naleest. Zegt dat iets over ons mens zijn, over de ontwikkeling de we wel of niet hebben doorgemaakt in de loop der eeuwen? Een vraag die mij kan bezighouden, overigens evenals de vragen die ten grondslag liggen aan religie, ongeacht welke religie dan ook. Misschien iets voor een later stuk.

The Passion

Terug naar The Passion. Ik had met mijn eigen coach, ja coaches hebben soms ook eigen coaches nodig, bedacht de week ervoor een stuk te zullen schrijven over The Passion. Ik had zullen schrijven over mijn ervaring in 2016 toen ik erbij was in Amersfoort samen met mijn jongste dochter. Daarin had ik willen vertellen over hoe bijzonder het was om daar in de natte kilte voor aanvang van het spektakel samen met zo’n 20.000 anderen de impact van stilte te ervaren. En de impact was groot! Twee dagen ervoor had een terreuraanslag op Zaventhem/Brussel plaatsgevonden, met een flink aantal slachtoffers. De schrik zat er dan ook redelijk in en de controles in Amersfoort waren verscherpt. Desondanks, of misschien juist dankzij, kon je vanaf het binnenstromen van alle mensen al een sterke saamhorigheid ervaren.

Kippenvel-stil

Het lijdensverhaal kreeg nog een extra lading toen het publiek voor aanvang gevraagd werd 2 minuten stilte in acht te nemen voor de slachtoffers van die aanslag. En het was stil! Kippenvel-stil! En die stilte zette de toon voor de gehele verdere uitvoering van The Passion. Indrukwekkend. Maar misschien vond ik het einde nog wel het meest indrukwekkend. Niet de afsluiting met het laatste lied van de acteur, maar de rust waarmee die enorme mensen massa uiteindelijk het gebied verliet. Alsof de lading van het spektakel ondanks alle moderne drukte met dubbele effect was binnengeslopen.

Verbinding en Leiderschap

Wat je kon ervaren daar op en rond het Eemplein in Amersfoort, op die miezerige donderdagavond eind maart in 2016, was verbinding. Het was er écht op dat moment. Deels door de gebeurtenissen in de voorafgaande dagen, deels door de opzet en de vertolken van de rollen door de acteurs, maar zeker niet minder door het verhaal zelf. Ongeacht achtergrond, religie, geloof of andere overtuiging, blijkt het voor velen nog altijd een verhaal dat raakt. Ik mocht er deelgenoot van zijn daar in Amersfoort en heb gezien dat het mogelijk is dat zoveel mensen van verschillende culturele, maatschappelijke en religieuze afkomst in harmonie samen kunnen komen.

Ik ben niet religieus opgevoed, maar ergens in mijn leven werd ik ontroerd door het verhaal van die bijzondere man van lang geleden. Evenals de vertellingen uit andere geschriften en stromingen. Toen had ik zeker geen idee waarom, nu weet ik dat het voor mij iets vertelt over leiderschap. Leiderschap van binnenuit, vanuit het hart, gericht op verbinding. Leiderschap met lef & liefde, waarin je krachtig staat voor wie je bent en vanuit dienstbaarheid bijdraagt aan verbondenheid en persoonlijke kracht van anderen.

Tja, ik hád over The Passion zullen schrijven … 😉