De impact van een oud verhaal

De impact van een oud verhaal – hoe een oud verhaal je toch steeds weer kan raken en over leiderschap met lef & liefde

Spektakelstuk

Heb je het ook gezien? The Passion, dit jaar uitgevoerd in Dordrecht. Ik heb gekeken. In het begin maar half, want ik ken het verhaal wel. Toch gaandeweg werd ik steeds meer gegrepen door de vertelling, opnieuw na zoveel keren. Los van religie, voel ik dan de machteloosheid over onrechtvaardigheid, het ongrijpbare van zoveel ongefundeerd oordeel en onbegrip dat mensen elkaar dit kunnen aandoen. Je zou toch zeggen, niet iets om voor je plezier naar te kijken. Ik verbaas me erover dat we in staat zijn van zo’n triest verhaal een spektakelstuk, zelfs een ‘event’,  te maken. Maar, dat is van alle tijden als je de geschiedenis erop naleest. Zegt dat iets over ons mens zijn, over de ontwikkeling de we wel of niet hebben doorgemaakt in de loop der eeuwen? Een vraag die mij kan bezighouden, overigens evenals de vragen die ten grondslag liggen aan religie, ongeacht welke religie dan ook. Misschien iets voor een later stuk.

The Passion

Terug naar The Passion. Ik had met mijn eigen coach, ja coaches hebben soms ook eigen coaches nodig, bedacht de week ervoor een stuk te zullen schrijven over The Passion. Ik had zullen schrijven over mijn ervaring in 2016 toen ik erbij was in Amersfoort samen met mijn jongste dochter. Daarin had ik willen vertellen over hoe bijzonder het was om daar in de natte kilte voor aanvang van het spektakel samen met zo’n 20.000 anderen de impact van stilte te ervaren. En de impact was groot! Twee dagen ervoor had een terreuraanslag op Zaventhem/Brussel plaatsgevonden, met een flink aantal slachtoffers. De schrik zat er dan ook redelijk in en de controles in Amersfoort waren verscherpt. Desondanks, of misschien juist dankzij, kon je vanaf het binnenstromen van alle mensen al een sterke saamhorigheid ervaren.

Kippenvel-stil

Het lijdensverhaal kreeg nog een extra lading toen het publiek voor aanvang gevraagd werd 2 minuten stilte in acht te nemen voor de slachtoffers van die aanslag. En het was stil! Kippenvel-stil! En die stilte zette de toon voor de gehele verdere uitvoering van The Passion. Indrukwekkend. Maar misschien vond ik het einde nog wel het meest indrukwekkend. Niet de afsluiting met het laatste lied van de acteur, maar de rust waarmee die enorme mensen massa uiteindelijk het gebied verliet. Alsof de lading van het spektakel ondanks alle moderne drukte met dubbele effect was binnengeslopen.

Verbinding en Leiderschap

Wat je kon ervaren daar op en rond het Eemplein in Amersfoort, op die miezerige donderdagavond eind maart in 2016, was verbinding. Het was er écht op dat moment. Deels door de gebeurtenissen in de voorafgaande dagen, deels door de opzet en de vertolken van de rollen door de acteurs, maar zeker niet minder door het verhaal zelf. Ongeacht achtergrond, religie, geloof of andere overtuiging, blijkt het voor velen nog altijd een verhaal dat raakt. Ik mocht er deelgenoot van zijn daar in Amersfoort en heb gezien dat het mogelijk is dat zoveel mensen van verschillende culturele, maatschappelijke en religieuze afkomst in harmonie samen kunnen komen.

Ik ben niet religieus opgevoed, maar ergens in mijn leven werd ik ontroerd door het verhaal van die bijzondere man van lang geleden. Evenals de vertellingen uit andere geschriften en stromingen. Toen had ik zeker geen idee waarom, nu weet ik dat het voor mij iets vertelt over leiderschap. Leiderschap van binnenuit, vanuit het hart, gericht op verbinding. Leiderschap met lef & liefde, waarin je krachtig staat voor wie je bent en vanuit dienstbaarheid bijdraagt aan verbondenheid en persoonlijke kracht van anderen.

Tja, ik hád over The Passion zullen schrijven … 😉