Beschuit met muisjes en eigenheid
Verwachtingsvol
Verwachtingsvol keek ik deze weken uit naar de komst van het eerste kleinkind. De spanning liep aardig op, omdat de zwangerschap van onze dochter niet geheel zonder zorgen mocht verlopen. De laatste weken werden de berichten positiever en was nu het wachten op de kleine spruit. En dus volgden de foto’s van de bolle buik en de filmpjes van een buikje in beweging, zeker wanneer de kleine de hik had.
In dezelfde periode werkte ik aan de opzet van een eigen ‘nieuwsbrief’, een noodzakelijk fenomeen in deze tijd zo wisten deskundigen mij te vertellen. Ook al gaat het om iets totaal anders, voor beiden bleek toch een pittige bevalling nodig. Maar wat telt is het resultaat èn daar kunnen zowel mijn dochter als ik trots op zijn!
Verliefd
Nou laat ik in eerste instantie melden dat er een dotje van een kleindochter is geboren! Een pracht baby’tje met echte vingertjes en teentjes en een poezelzacht rose huidje. Een droom van een baby. En als nieuwbakken en rechtgeaarde oma ben ik natuurlijk ook op slag verliefd. Het is maar goed dat de afstand te groot is, anders zou ik vast elke dag even willen gaan kijken.
Toch wel wat anders dan de geboorte van een ‘nieuwsbrief’. Maar uiteindelijk bleek ik ook nog “verliefd” te kunnen worden op iets als een nieuwsbrief. Soms kost het even voor je tot inzicht komt en je eigen-wijsheid durft in te zetten.
Verwante processen
Er bleken wonderlijk veel parallellen in beide geboortes te zitten. Zo was het voor beiden stoeien met de naam. Want ja, zo’n naam zet toch de toon voor het verdere leven. Een andere gelijkenis was er in het proces van aankondiging. Want … Ga je vol met toeters en bellen het web op en maak je er een publiekelijk (kraam-)feestje van? Of kies je voor klein en intiem en bouw je aan de kwaliteit van de relatie?
Net als voor het kleinkind was er voldoende deskundige begeleiding die met raad en daad terzijde stond en het proces stuurde. Vanuit deskundigheid, dat wel! Het effect was echter in beide situaties vooral onrust en onzekerheid, zowel voor de aankomende ouders en naasten, als voor mij met het geklungel rond dat ‘ding’.
Hoe goed ook alle hulp en deskundigheid, en bij de zwangerschap alle medisch-technische mogelijkheden, het effect was dat het vertrouwen op het eigen gevoel verstoord werd. Dat brengt je uit balans, waardoor je toch minder effectief wordt. Aan het eind van de negen maanden trof mijn dochter een gynaecoloog die heel ouderwets zei “Maar dat ziet er allemaal toch goed uit en de kindjes kwamen er vroeger ook zonder al die controles, je voelt het toch zelf het beste”.
En aan het eind van mijn ‘proces’ had ik alle goed adviezen gevolgd, webinars bekeken, werkboeken doorgeworsteld en stond ik stil. Simpel, omdat alles wat uit al dat volgen kwam ‘niet écht, niet eigen voelde’.
Verloren
Zo voelde het, verloren. Precies wat ik bij mijn dochter merkte toen ze hoorde dat er mogelijk medische complicaties zouden zijn en er een reeks van opvolgende controles volgde. Alsof de regie je uit handen wordt genomen en wie jij bent en wat jij belangrijk vindt er plots niet meer toe doet.
En zoiets overkwam mij ook in mijn proces. Goedbedoelende deskundigen, die ikzelf had ingehuurd, stonden mij bij en zij stuurden mij met voorbeelden, informatie, drongen aan op planningen en lieten mij ten stelligste weten dat het nu wel zó moet wilde je ‘resultaat behalen’. Ik ging mee in de stroom, net als mijn dochter braaf bijna elke week opnieuw een ander soort echo liet maken. En in plaats van meer grip op de situatie te krijgen, voelde het alsof we meegezogen werden in een maalstroom en we maar moesten vertrouwen dat het goed zou komen.
Eigen-wijsheid
Pas toen die wijze arts haar het gevoel gaf dat ze het zelf het beste voelde, kon mijn dochter ontspannen uit gaan zien naar de bevalling. Pas toen ik besefte dat niet de deskundigen, maar ikzelf de lijn uit moest zetten, toen gingen de woorden stromen en konden ideeën tot bloei komen.
O en als professional kon ik mezelf ook best voor mijn hoofd slaan hoor! Hoe had ik, die zich toch zó gericht is op eigenheid, me zo kunnen laten verleiden om zo slecht te luisteren naar mijn eigen wijsheid?! Als een bijzondere wake-up-call heb ik het ervaren, achteraf natuurlijk. Al die tijd voelde ik dat er ook ander mogelijkheden waren. Al die tijd voelde ik ongemak bij wat men als een onvermijdelijk ‘zo doen we dat nú’ bracht. Want … daar waar ik zo ga voor per se persoonlijk en het inzetten en benutten voor eigenzinnige eigenheid, was ik juist bezig geweest om me aan het format van anderen aan te passen. Poeh, wat een fijne les!
Eigen-zinnigheid
En in de maanden van ontwikkeling van het kindje maakte ik een verdere professionele ontwikkeling door. En dan komt het moment van geboorte, het moment waarop het kindje de stap naar de buitenwereld maakt. Alle spulletjes gepakt, lijstjes gevolgd, oefeningen gedaan, stappen doorgelopen, …. En dan loopt het toch anders! Zo gaat dat namelijk, het leven kent haar eigen programma. Ietsje sneller dan gedacht zag het kindje het levenslicht. Gewoon een eigenzinnig typje, denk ik dan optimistisch. Dát deel ging in elk geval sneller dan het mijne.
Tja en dan volgt het moment waarop iedereen mag weten met welke naam zij door het leven mag gaan. Maanden terug zag ik de kladjes al op tafel liggen bij dochter en schoonzoon. Hoe ga je iemand noemen die je nog niet kent? Een naam geven is verweven met wie jij als naamgever bent en bijvoorbeeld met de rol die je voor iemand (of iets) in de toekomst ziet. O en het moet ook zeker wel een onderscheidende naam zijn, iets wat alleen bij het karakter van dit kindje zou passen. Ze hebben er lang en goed over nagedacht die lieve nieuwe ouders.
Zondagmiddag 2 juni, de telefoon gaat. Ik ben er snel bij want ik zal gebeld worden als de bevalling begint om dan zo snel mogelijk op weg naar het ziekenhuis te gaan. De stem van mijn dochter, ik hoor meteen dat ze anders klinkt. “Mam, ik moet je wat zeggen. Je bent oma geworden. Ze is er … jouw kleindochter … Lenthe!”…….
Plots zijn alle andere dingen onbelangrijk, of … eigenlijk word je je even extra bewust van de dingen die werkelijk belangrijk zijn. Zoals het vormgeven van jouw eigen eigenheid!
En mijn namenlijstje … Ik ben eigenzinnig genoeg om het geen ‘Nieuwsbrief’ te willen noemen. Zo vanzelfsprekend als Lenthe als naam voor de kleindochter klonk, zo vanzelfsprekend kreeg mijn ‘nieuwsbrief’ een eigen naam. Met trots kan ik zeggen …. Ze is er …. mijn Inzichtbericht!
Heb jij de allereerste al ontvangen? Zo niet meld je dan hier aan.
Sabine / ACT2B…/ Juni 2019
